[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- A poszlaki przeciwko chorążemu?
-Dużo w tym było przypadku, który Nowaczyk umiałwykorzystać.
W domuSalamuchów traktowano go jakwłasnego syna.
Był ulubieńcem ogrodnika i jego żony,a jedynym przyjacielem ipowiernikiem ich
syna.
W tej sytuacjiw odpowiednim momencie bardzo łatwo mógł skierować podejrzenia
na chorążego.
Znał jego wołomińską historię, bo sprawa była głośna wmiasteczku, gdy
Kamińskiego karnie przeniesiono na stanowisko komendantaposterunku.
Nowaczyk mógł przypuszczać, żemilicja pójdzietym fałszywym śladem.
Póz
niej zręcznie wplątał Wielgosa i dwóch pozostałych młodych ludzi.
Może liczył nietylko na to, że aresztujemy i zrobimy sprawę niewinnemu,ale na
jaknajwiększe zagmatwanie całej afery.
Przypuszczam, że w trakcie dalszego śledztwauda nam się ustalić jego rolę w
tajemniczym ginięciu psów zarównoz domuchorążego Kamińskiego, jak Matejaków.
Wyjaśniliśmy też,że chorąży nie posłał wyjętychze ściany pocisków doekspertyzy,
gdyż były prawiecałkowicie spłaszczone.
Zrobiło tym notatkęsłużbową, którą wraz z kulami przesłał doKPMO w Pruszkowie.
- A jak wyglądała sprawa psówNowaczyka?
-Miał tylko jednego psa.
Właśnie Babę-Jagę,tę, którateraz leży na dywaniei jest wyraz
nie niezadowolona, że
nieśpi na swoim posłaniuw domu.
Tresował ją z góry obmyślając przestępstwo.
Potem doszedłdo wniosku, że należypozbyć się tegoczworonożnego świadka i
zastrzelić psa zaraz po przyniesieniu przez niego pieniędzy.
Ale słusznie rozumował, że brak psa będzie przeciwko niemu poszlaką.
Kupił więc podobną sukę i sprowadziłdo domuw dniu,w którym zabił Babę-Jagę po
wyprawie po złote runo.
182
- To było bardzo dobre pociągnięcie.
-Jego wszystkie pociągnięcia były bardzo dobrei szczegółowo przemyślane.
Jedyny błąd tostrzał do Baby-Jagi.
Odruchowo użył lewejręki i trafił w prawą pierśpsa.
I tym zdradziłsię, że jestmańkutem.
Reszta podejrzanych była ludz
mi praworęcznymi.
- Miałem tutaj wizytę chorążego Kamińskiego.
Oświadczył, że wobecpodejrzewania go o popełnienie przestępstwa będzie musiał
złożyć podanie ozwolnienie z milicji.
Uważa, że nie może dłużej u nas pracować, skoro potraktowaliśmy go
jakopotencjalnego bandytę.
Oczywiście wyrzuciłem gozadrzwi razem z jego podaniem i kazałemwracać do
Nadarzyna.
- Miałem rację proszącpana pułkownika o skierowanieKamińskiego do szkoły
oficerskiej.
Tam go nauczą, że gdyzdarza się przestępstwo, nie ma ludzi niepodejrzanych,
bezwzględu na mundur i na ich stanowisko.
Rozumiem, żejest mu przykro, ale inaczej nie mogłem postąpić.
Musiałem i jego włączyć do gronapoddawanych ostatniej próbie.
- Przecież Kamińskiego tam nie było.
Pozorowałnapad.
- W pokoju nie było, ale jedenz odkomenderowanychdo Nadarzyna ludzi szedł
obok chorążego iuważał,którąrękąKamiński sięgnie po pistolet.
Strzelał z prawej.
- Byłby niemały kłopot, gdyby się okazało, że wśródtejpiątki jest dwóch
mańkutów.
-Tego się bałem.
Do ostatniego momentu właściwie niewiedziałem, kto z tych pięciujest przestępcą.
Dwóch leworęcznych przekreśliłoby całe doświadczenie.
A jaktam Nowaczyk?
- Spędza pierwszą w życiu noc w areszcie.
Lekarz opatrzył go, ma solidnie poharataną rękę.
Suka nie żałowałazębówi wzięła na nim dobry odwet.
Jutro odeśle się go doszpitalana prześwietlenie.
Trzeba sprawdzić, czy kości całe.
Poddano go przesłuchaniu wstępnemu, odmówił zeznań.
Ale to niema znaczenia.
Sprawajest dostateczniejasna i bezsporna.
- A co zrobimy z dowodem rzeczowym, Babą-Jagą?
Suka słysząc swoje imię wstała z dywanu, podeszła dokapitana i położyła swój
piękny łeb na kolanach oficera.
183.
- Sądzę, że tym razem nie będziemy się trzymać "przepisów o przepadku i niszczeniu
rzeczy służących do popeł"niania przestępstw" i o depozycie sądowym.
Zabierajciepsado domu.
Kapitan odetchnąłz ulgą.
184
Rozdział XIV:
HONOR BADYLARZA
Jak w lipcu, człowiek w wypłowiałym, przybrudzonym prochowcu szedł ulicą
Sierakowskiego, nie zważając ani na deszcz, ani na kałużerozpryskujące się podjego
stopami.
Tedługie buty, któremiał na nogach,szyłdobry szewc, nie przepuszczały wilgoci.
Człowiekszedłspokojnym krokiem, bez pośpiechu.
Czapkę z daszkiemnasunął głęboko naczoło.
Nie rozglądał się.
Znał jużdrogę.
Gdy otworzył drzwi szarego domu przy ulicy Sierakowskiego, domu z
napisem: Komenda WojewódzkaMilicji Obywatelskiej, dyżurnysierżant zapytał
stereotypowo:
- Obywatel wjakiejsprawie?
Do kogo?
- Do komendanta wojewódzkiego.
-Obywatel ma wezwanie?
- Moje nazwisko Piotr Salamucha.
Pan pułkownik napewno mnie przyjmie.
Sierżant zadzwonił na górę.
Najpierw rozmawiał zsekretarką, a póz
niejz samym komendantem.
Potem odłożył słuchawkę.
- Usiądz
cie, obywatelu, w poczekalni.
Wywołamy was.
Piotr Salamucha wszedł dosporego, wysokiegoholuz kolumnami i usiadł na jednym
ze stojących tutaj krzeseł.
Nie zdołał przejrzeć nawet pierwszej strony gazety,gdy podszedł doniego
dyżurnymilicjant.
- Obywatelu, pułkownik czeka.
Chodz
cie zamną.
Za chwilęsekretarka, panna Janeczka, otwierała drzwido gabinetu szefa.
185.
- Witajcie - pułkownik wskazał gościowi fotel przyokrągłym stoliku.
- Co panadomnie sprowadza?
Czyżby jakiś nowy szantaż?
'". - Przyniosłem,panie pułkowniku, pieniądze- Piotr Salamucha sięgnął do
lewej górnej kieszeni marynarki, wyjął z niej sporych rozmiarów pakiet owinięty w
gazetę i powoli go odpakowywał. [ Pobierz całość w formacie PDF ]