[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Tak, tylko że wraz z tymi kajdankami skończyło się marzenie o plaży i słońcu - pokiwała
smutno główką.
- Niekoniecznie - dodał Jerzy. - Mam trochę roboty wokół mojej posesji. Zarobisz, to
pojedziesz sama. Chłopaka zawsze jakiegoś znajdziesz. Znasz się na ogrodnictwie?
- Nie za bardzo - odpowiedziała.
- No to nie zarobisz na wyjazd.
- Ale mogę posprzątać dom.
- Dobre i to. Okej, potraktuję cię ulgowo. W końcu uratowałaś nas.
- Dzięki - posłała nam całusy. - Tak naprawdę, to nie chce mi się wracać do domu. Widzę
po was, że się nie nudzicie. Detektywi! Och, jakie to musi być wspaniałe! Przygoda,
przygoda, przygoda! Nawet porwania tu się zdarzają. Na dobrą sprawę szkoda jechać
nad morze. Tutaj jest ciekawiej.
- I niebezpieczniej - rzuciłem oschle. - To nie zabawa ani gra komputerowa. Tutaj
ważą się losy cennego zabytku. A kto wie, może nawet i życie ludzkie jest zagrożone.
- Moim zdaniem, hrabia Saint-Germain nie zrobi tej twojej Kamili nic złego - zwrócił
się do mnie Batura.
- Też tak sądzę, ale musimy ją odnalez
ć.
- O Jezu! - zapiszczała Malina. - To ten cały Saint-Germain naprawdę istnieje?
Nic nie powiedzieliśmy. Lepiej było nie wtajemniczać jej we wszystko.
Jerzy znowu popatrzył na Malinę wzrokiem inspektora przesłuchującego świadka.
- To jak nazywał się ten adwokat? Ten, o którym wspomniał przez komórkę Ikar?
69
- Ten  seledynowy gość z jaguarem mówił coś o jakimś Z
lipcu... Z
lipińskim... coś w
tym guście.
- Trzeba by to jakoś sprawdzić - mruknąłem.
- Wiem! - poderwała się z fotelika Malina. - Wytrzasnę skądś książkę telefoniczną.
Ostatecznie, dopiliśmy kawę i ruszyliśmy na pocztę w Milanówku. Pomysł
rozpoczęcia poszukiwań mecenasa w książce telefonicznej nie był wcale głupi, lecz
wiedzieliśmy dobrze, że tacy ludzie mieli najczęściej zastrzeżone numery. Poza tym nie było
pewności, czy ten mecenas mieszka akurat w Milanówku.
Poczta mieściła się nieco dalej za skwerem Bohaterów Polski Podziemnej na ulicy
Piłsudskiego, w nowoczesnym klimatyzowanym budynku. Niestety, z książki telefonicznej
nie udało się odnalez
ć żadnego mecenasa o nazwiskach zapamiętanych przez Malinę.
- Na pewno chodziło o jakiegoś Z
lipca albo Z
lipińskiego? A nie przypadkiem
Z
lipczyńskiego?
Rzuciliśmy się z nową ochotą na podniszczoną księgę, lecz i tym razem spotkał nas
zawód. Nie było żadnego mieszkańca Milanówka o tym nazwisku.
- Jesteś pewna co do tych nazwisk? - pytałem rozgoryczony. - A może chodziło o
Z
lepca?
- Nie pamiętam dobrze - marudziła.  Czy ja wiem... nie, raczej nie. Z
liwicki...
Z
liwecki... o, coś w tym guście! Już prędzej Z
liwiński, śliwka...
- O, nie - jęknął Batura. - Znowu się zaczyna. To bez sensu. W ten sposób nie
znajdziemy adwokata. A na koniec okaże się, że chodzi o Gruszkę.
Jerzy wyszedł ostentacyjnie z budynku poczty na skąpaną w ostrym słońcu ulicę.
Zawiedzeni poszliśmy za nim. Chyba miał rację - były to bezsensowne poszukiwania.
 Co robić? - myślałem, idąc za Batura obok speszonej i milczącej Maliny. Przejechał
po torach z łoskotem pociąg i wybił mnie z zamyślenia. Gdzieś po drugiej stronie torów
kolejowych, wśród mrowia skrytych za parkanem starodrzewu willi mógł mieszkać ów
człowiek. Cóż z tego, skoro nie znaliśmy jego nazwiska. Niewykluczone, że był on w
zasięgu naszej ręki. Lecz jak znalez
ć kogokolwiek w tym piętnastotysięcznym miasteczku,
w zagęszczeniu tonących w zieleni posesji? Szliśmy z powrotem na Rynek ulicą
Warszawską, zostawiwszy za plecami most nad torami. Główny trakt Milanówka
wyginał się w łuk, odbijając nieco od torów. Na parkingu przed antykwariatem
stanęliśmy obok wylotu uliczki, przy której piliśmy kawę.
- Wiem! - klepnąłem się w czoło. - Musimy sprawdzić ostatnie transakcje w galeriach i
domach aukcyjnych. Z okresu przynajmniej ostatnich sześciu miesięcy. Może natrafimy
na jakiś ślad adwokata?
Popatrzyli na mnie z żądaniem bliższych wyjaśnień.
- Muszę dostać się do bazy danych ministerstwa - dodałem. - Jeśli ten mecenas jest
jakoś zamieszany w sprawę cennej Biblii, to może wcześniej brał udział w innych,
legalnych transakcjach związanych z kupnem dzieł sztuki, szczególnie mam na myśli
starodruki i rękopisy.
- Jedziemy! - wydał rozkaz Jerzy i skierował się na pobliski parking.
- Stop! - zatrzymałem go. - To nie takie proste. Obawiam się, że wejście do Ministerstwa
Kultury może być pod ścisłą obserwacją ludzi Ikara.
- Bzdura - przerwał mi Batura. - Ikar myśli, że jesteśmy w lesie, w tej ruderze. Prawda?
Inaczej już by dał nam jakiś znak, że wszystko kontroluje.
Podrapał się po głowie.
70
- Może i tak - dodał zaraz. - Masz rację, budynek ministerstwa może być
obserwowany przez kogoś z jego paczki. Musimy tak założyć, bo nie możemy
popełnić najmniejszego błędu. Jednakże sądzę, że dzisiaj Ikar wyjątkowo się spieszy.
Jeśli obserwowaliby twoje ministerstwo, to powinni także mieć na oku mój dom w
Otrębusach. A tak nie jest, bo nie dostaliśmy żadnego znaku do Ikara. Pewnie szkoda
mu ludzi do jednoczesnej obserwacji niezbyt strategicznych punktów. Dzisiaj liczy się
tylko włamanie. Myśli, że ma nas z głowy, więc rzuci wszystkie siły do akcji w
Milanówku. Dlatego mamy szansę mu przeszkodzić. Jeśli jednak obawiasz się wejścia [ Pobierz całość w formacie PDF ]