[ Pobierz całość w formacie PDF ]

znacząco.
- Bardzo - powtórzyła obojętnie jej najmłodsza siostra.
- W gruncie rzeczy ona chciałaby powiedzieć, że się cieszy z mojego wyjazdu - zauważył Maks ze
smutnym uśmiechem.
June spojrzała mu prosto w oczy.
- Czy jest w tym coś dziwnego? Odkąd tu przyjechałeś, wprowadziłeś tylko zamęt i kłopoty w nasze
życie! - odezwała się oskarżycielskim tonem. Widać było, że nie może zapanować nad gniewem, na
jej bladych policzkach wykwitły dwa rumieńce.
- June! - wykrztusiła z trudem May.
- Ale tak przecież było - upierała się June, niecierpliwie potrząsając głową. - Usiłował nas zmusić do
sprzedaży farmy. Przez niego straciłam pracę. On sam twierdzi, że to z troski o moje bezpieczeństwo
-ciągnęła z oburzeniem. - I wreszcie doprowadził do tego, że zaczęłam sobie wyobrażać, że ktoś za
mną
PIOSENKARKA
143
jedzie, kiedy wracałam póz
nym wieczorem do domu. Czysta paranoja!
Maks zesztywniał, słysząc jej słowa.
- Ktoś jechał za tobą, kiedy wracałaś do domu?
- powtórzył.
- Oczywiście, że nie - odpowiedziała ostro June.
- Po prostu mi się zdawało. Pewnie to był ktoś, kto mieszka w okolicy i wracał do domu o tej samej po-
rze, co ja.
- Jesteś tego pewna? - zapytał Maks z niepokojem.
- Jasne, przecież, jak widzisz, bezpiecznie dotarłam do domu - odparła ironicznie.
- To prawda - przyznał Maks sucho. - Ale, jak rozumiem, dziś wieczorem wybierasz się do hotelu?
Na drzwiach prowadzących do baru Maks przeczytał informację, że ten wieczorny występ June będzie
na razie jej ostatnim. Skrzywił się na widok tego ogłoszenia. Przecież w ten sposób każdy się dowie,
że June po raz ostatni będzie sama wracała do domu nocną porą!
- Tak, wybieram się - odparła hardo, unosząc prowokacyjnie brodę. - Czy spotkam tam również
ciebie?
- Niewykluczone - odparł, krzywo się uśmiechając. - A teraz - rzekł ciepłym głosem, zwracając się do
May - chciałbym ci serdecznie życzyć sukcesu w aktorstwie.
- Dziękuję ci, Maks, ale jeszcze nie jestem pewna, czy się na to zdecyduję.
- Oj, a ja jestem pewna - rzuciła June, uśmiechając się zachęcająco do siostry.
144
CAROLE MORTIMER
- Może - kiwnęła głową May. - A ja życzę ci szczęśliwej podróży do domu, Maks.
Siostry nadal błędnie uważały, że jego dom jest w Ameryce, ale Maks był zbyt zmęczony, żeby to sko-
rygować.
- Dziękuję - uśmiechnął się w odpowiedzi. - Do zobaczenia wieczorem, June.
W drodze powrotnej do hotelu Maks zastanawiał się, czy rzeczywiście ktoś śledził wczoraj June, czy
też, jak ona sama przypuszczała, mógł to być czysty przypadek. I nie sposób teraz rozstrzygnąć, jak
było naprawdę.
June z pewnością będzie na niego wściekła, ale Maks postanowił, że o tym wczorajszym zajściu po-
winien koniecznie poinformować policję.
Przed powrotem do hotelu musiał także odwiedzić jeszcze jedną osobę.
Josha.
June z pewnością uzna to za objaw paranoi z jego strony, ale jeśli mu się uda dzięki temu nie dopuścić,
aby wyrządzono jej krzywdę, to mówi się trudno.
ROZDZIAA
TRZYNASTY
- Johna dziś nie ma? - zagadnął Maks, wchodząc do baru, gdzie za kontuarem stał ktoś inny.
Po chwili jego wzrok spoczął na June, która miała na sobie szałową szkarłatną sukienkę do kolan,
obcisłą i z dużym dekoltem. June postanowiła, że jeśli to ma być jej ostatoi występ w tym barze, to
musi wszystkim pokazać klasę.
Wzruszyła ramionami, udając, że nie widzi, jak Maks przygląda się jej z podziwem.
- Podobno był tu wcześniej, ale z
le się poczuł i pojechał do domu - powiedziała. - Pewnie ma wciąż
kłopoty z tą skręconą kostką - wyjaśniła, trochę rozczarowana, że nie będzie miała okazji pożegnać się
z Johnem, który zawsze był dla niej bardzo miły. - Podobno to się stało, kiedy grał w piłkę. A teraz wy-
bacz mi - dodała ostro, gdyż zawsze deprymowała ją jego obecność w barze - ale muszę trochę po-
pracować.
- Ja też mam kilka spraw do załatwienia - oznajmił tajemniczo Maks. - Może wpadnę tu jeszcze trochę
póz
niej.
146
CAROLE MORTIMER
June spoglądała na niego ukradkiem. Jutro już go tu nie będzie. W hotelu. W Anglii. W jej życiu.
Jakże serce ją bolało na samą myśl o tym!
Jeszcze tylko kilka godzin, a potem będzie mogła się wypłakać. Jej złamane serce dopominało się o to [ Pobierz całość w formacie PDF ]