[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niewinnych zabawach.
Pobyt na Bermudach wypadł dokładnie tak, jak się spodziewał, a nawet
gorzej. Z
więta w rodzinnym gronie, zwłaszcza w gronie jego rodziny, były od
początku poronionym pomysłem. Lyon przez cały czas myślał o irlandzkiej
wróżce z fiołkowymi oczami. Zastanawiał się, czy Shay bawi się tak dobrze,
jak tego oczekiwała, oraz czy Devlin Murphy dostarcza jej dodatkowych
rozrywek! Sam fakt, iż zapamiętał imię potencjalnego konkurenta niezmiernie
zaskoczył Lyona Na dodatek zdał sobie sprawę, że zazdrości jej świąt w
małym domku, przy kominku, na dywanie obsypanym igliwiem. A przecież
miał do swej dyspozycji willę na prywatnej plaży, wiele kilometrów
wybrzeża, którego piękna nie zakłócały żadne osady, wspaniałe słońce oraz
trzymetrową, sztuczną choinkę, z której, rzecz jasna, nigdy nie spadła nawet
jedna igiełka.
Wspomnienie fiołkowych oczu Shay prześladowało go tak uporczywie,
że Lyon wpadł w pasję. Po powrocie do Londynu rzucił się w wir życia
towarzyskiego i szukał zapomnienia, bawiąc się z innymi kobietami. To
również niewiele mu pomogło. W końcu postanowił, że musi zobaczyć
dziewczynę raz jeszcze i sprawdzić, czy rzeczywiście jest taka piękna, jak
pozostała w jego pamięci. Wezwał ją do swego gabinetu. Gdy stanęła w
drzwiach, Lyon pomyślał, że pamięć go zwodziła: naprawdę Shay była
jeszcze piękniejsza, niż sadził W jej twarzy dominowały ogromne, fiołkowe
oczy.
Lyon od razu zauważył, że jest zdenerwowana nieoczekiwanym
49
wezwaniem. Splotła długie pałce, starając się powstrzymać ich nerwowe
drżenie.
- Jak myślisz, dlaczego cię wezwałem? - spytał surowo. Nie mógł
odmówić sobie przyjemności ukarania Shay za wszystkie cierpienia, jakie
przeżył z jej powodu.
Gwałtownie przełknęła ślinę - Lyon przyglądał się jej długiej, śnieżnej
szyi, którą tak bardzo pragnął całować i pieścić.
- Nie wiem, proszę pana. - Mimo chwili wahania Shay odpowiedziała
dość pewnie.
- Chce abyś zeszła na dół i zabrała swoje rzeczy. - Falconera opętał
jakiś diabeł. Chłodny spokój Shay wyprowadził go z równowagi. - Zabieraj
się!
Shay wzięła głęboki oddech. Lyon widział, jak pod jej jedwabną bluzką
koloru bzu poruszają się niewielkie piersi. Stwardniałe sutki odznaczały się
nawet poprzez stanik. Jeśli reagowała w ten sposób na samą myśl o nim, to
mógł sobie wiele obiecywać w przyszłości. Z trudem zmusił się do od-
wrócenia wzroku i skupienia na jej słowach.
- Nie może mnie pan wyrzucić ot, tak sobie, bez podania powodu! -
wykrzyknęła z oburzeniem. - Robię to, co do mnie należy i jak dotychczas ani
razu się nie spóz
niłam i nie opuściłam nawet jednego dnia pracy. W dodatku
nie jestem najmłodsza stażem. Stacy została zatrudniona już po mnie. Wydaje
mi się, że w dzisiejszych czasach pracodawca nie może w dowolnej chwili
wyrzucić pracownika na bruk, wedle swego widzimisię. - W głosie Shay znów
pojawił się irlandzki akcent.
Lyon słuchał jej przez chwile z przyjemnością, ale wkrótce znudziła
mu się ta zabawa.
50
- Wcale cię nie wyrzucam - przerwał jej tyradę. - Chcę tylko, abyś
zeszła na dół i wzięła swój płaszcz i torebkę. Zabieram cię na lunch.
- Co? Ty? Zabierasz mnie? Ty? - Shay na chwilę straciła głos. Na jej
policzkach pojawiły się czerwone wypieki, a oczy aż rozbłysły. - Nigdzie
mnie nie zabierasz, ty arogancka świnio! - wykrzyknęła, odwróciła się na
pięcie i ruszyła do drzwi.
- Shay! - Lyon zerwał się z fotela. Nieco poniewczasie zdał sobie
sprawę, że błędnie ocenił tę irlandzką lisicę. A
agodne oblicze i fiołkowe oczy
skrywały ognisty temperament i gorące poczucie niezależności. Shay nie
zamierzała pozwolić, aby ktokolwiek, nawet człowiek tak potężny i
wpływowy Jak Falconer, nią komenderował. Mimo to zwolniła nieco, tak aby
Lyon miał szansę ją dogonić, nim wyjdzie z pokoju. Położył ręce na jej
ramionach i, przełamując opór, zmusił, aby spojrzała na niego.
- Czy zechcesz zjeść ze mną lunch? - poprosił. Nie mógł sobie
przypomnieć, kiedy po raz ostatni musiał namawiać kobietę, aby chciała z nim
wyjść.
- Nie.
- Proszę. - Lyon przyciągnął ją do siebie. Czuł ulotny zapach jej
perfum. Pragnął jej tak samo gorąco, jak przy poprzednim spotkaniu. - Shay? -
ponaglił łagodnie.
- Dlaczego mielibyśmy zjeść razem lunch? - spytała przekornie,
odchylając do tyłu głowę.
Dlaczego? Boże, jakie dziwne pytania zadaje ta kobieta, niemal jeszcze
dziecko, westchnął Lyon.
- Ponieważ chcę być z tobą - powiedział z uśmiechem.
- Przez ostatnie trzy tygodnie jakoś nie czułeś tak gwałtownej potrzeby
51
- powiedziała z wyrzutem. Nieco zbyt póz
no ugryzła się w język. Tym jednym
stwierdzeniem wyjawiła znacznie więcej, niż miała ochotę.
Rzeczywiście, minęły dokładnie trzy tygodnie od zakończenia
świątecznych wakacji. Pod koniec poprzedniego spotkania Lyon dał jej
przecież do zrozumienia, że odezwie się do niej po świętach. Teraz pomyślał,
że ta lisica jest jednak znacznie bardziej podatna na urok jego osoby, niż
można by i sądzić po jej surowych słowach.
Mężczyzna znów spojrzał na wiele mówiące piersi Shay. Oddychała [ Pobierz całość w formacie PDF ]