[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Sharon i ja spojrzałyśmy na siebie. Obie pomyślałyśmy to samo,
ale wiedziałyśmy, że lepiej nie mówić tego na głos.
- Nie sądzę - odparł barman, który był widocznie odważniej -
szy niż wyglądał. Stał na rozstawionych nogach, ze skrzyżowanymi
ramionami, w klasycznej pozie Supermana, co mogłoby robić
wrażenie, gdyby nie miał czerwonej muszki.
Mark udawał, że się namyśla.
- Dobrze - stwierdził przyjacielskim tonem. - Dla nas to
żadna strata. W okolicy pełno jest pubów. Czy możemy najpierw
dopić nasze drinki?
Barman musiał się zastanowić. Gdyby się nie zgodził, sytuacja
mogłaby się zrobić niebezpieczna. Gdyby się zgodził, mógłby zyskać
opinię mięczaka... Wszyscy klienci znów zaczęli się przysłuchiwać,
na wypadek gdyby przyszło im kryć się przed latającymi szklankami i
krzesłami.
- Jasne - powiedział w końcu barman. - Zapłaciliście za nie.
- Dziękuję - powiedział Mark, siadając. - Zapamiętam sobie
pańską uwagę. Nie będę już używał takich słów, niezależnie od tego,
w jakim znajdę się pubie.
Pozostali goście, widząc, że nic się nie szykuje, stracili
zainteresowanie i wrócili do swoich drinków i piw. Barman się
rozluz
nił.
- Niech będzie - ustąpił. - Jeśli obiecacie, że będziecie się
zachowywać, możecie zostać.
Mark uśmiechnął się do niego.
 - Fantastycznie - stwierdził bardzo głośno. - Nie powinienem
był używać takiego języka w lokalu, gdzie jest bardzo wielu
niepełnoletnich klientów.
Znaczenie jego słów dotarło do barmana po paru sekundach.
- Wynocha mi stąd natychmiast, cholerna hołoto! Spieprzajcie z
mojego pubu! - wybuchnął.
Mark wstał i uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Ojojoj! Co za język! Dzieci słuchają.
Gdy tylko wyszliśmy, Sam mało nie przewrócił się ze śmiechu.
- To było genialne! Wszyscy pękną ze śmiechu, kiedy im
opowiem.
Sharon była niesłychanie dumna z Marka, który też był z siebie
bardzo zadowolony.
Postanowiliśmy pójść coś zjeść, a potem poszukać innego pubu.
Sharon dała do zrozumienia, że najlepiej byłoby, gdybyśmy kupili
alkohol i pojechali do mnie, ale nie miałam specjalnej ochoty, bo moje
mieszkanie było raczej ciasne. Poza tym chciałam, abyśmy z Samem
mogli skończyć to, co zaczęliśmy wcześniej.
W Ranelagh jest mnóstwo miejsc, gdzie można szybko i dobrze
zjeść, jedynym problemem bywa zwykle wybór. W końcu
wylądowaliśmy w Abrakebabra w Triangle. Faceci uparli się, że
zapłacą, usiadłyśmy więc z Sharon przy stole, a oni stanęli w kolejce.
Po chwili Sam był z powrotem.
- Idziemy na moment na drinka, zaraz wracamy, dobrze?
- No... - zaczęłam, kiedy poszedł.
- No co?
- Zakolegowali się, nie? A bałam się, że będą siedzieli ponuro i
czekali, aż zaczniemy ich zabawiać.
Skinęła głową.
- Wydaje mi się, że Mark polubił Sama. W gruncie rzeczy nie
ma wielu przyjaciół.
- Wiem, co masz na myśli. Praca wieczorem i w weekendy, i
tak dalej. Brak czasu na kontakty towarzyskie.
Wyjęłam z torebki papierosy. To był dziś mój pierwszy, nie licząc
dwóch w biurze, trzech przy lunchu, jednego po seksie i dwóch czy
trzech w pubie.
- Sam zostaje na weekend? - spytała Sharon.
 - Tak. Kiedy przyszedł, powstała niezręczna sytuacja, ale mam
wrażenie, że wszystko będzie dobrze.
- Jestem pewna. Seks przez cały weekend. Niezły pomysł.
- A ty i Mark?
Usiłowałam znalez
ć jakiś subtelny sposób, aby o to zapytać, ale
po kilku drinkach cała moja subtelność ulatnia się przez okno, zjeżdża
po rynnie i pospiesznie znika na horyzoncie.
Sharon wygadała na zażenowaną.
- Prawie.
- Na ile prawie? - spytałam z zainteresowaniem, pochylając się
do przodu. - Co się stało?
- Od dawna z nikim nie był i trochę za bardzo się podniecił.
Była naprawdę zażenowana.
- Ach, tak - stwierdziłam, ze zrozumieniem kiwając głową. -
Przedwczesny wytrysk. - Celowo zachowywałam się frywolnie, żeby
przerwać napięcie.
Wykrzywiła się.
- Tak. I co z tego? Przeszkadza ci?
- Kogo nazywasz wredną? Mnie? - Wykrzywiłam się w
odpowiedzi. - Wylałaś moje piwo? Gapisz się na mojego faceta?
W tym momencie Sam z Markiem wrócili i musiałyśmy przerwać
nasze amatorskie przedstawienie.
Minęły całe wieki, zanim Sharon i Mark zrozumieli aluzję i
stwierdzili, że pora iść do domu. Sam i ja kupiliśmy coś na śniadanie
w całodobowym sklepie i wróciliśmy do mieszkania na kawę i seks.
Rozdział 44
W niedzielę po południu namówiłam Sama, żeby pojechał ze mną
do moich rodziców.
To był dla mnie duży krok, ponieważ nigdy nie przyprowadzałam
facetów do domu, oprócz pierwszego, Adama, który nie wzbudził
szczególnego zachwytu.
Chciałam jednak, żeby Sam się im spodobał i vice versa. Było mi
wszystko jedno, co sobie pomyśli o Fintanie, ale chciałam, żeby
spodobali mu się moi rodzice. Kiedy leżeliśmy rano w łóżku,
zaczęłam opowiadać o nich Samowi. Mniej więcej coś w tym stylu:
 Matka na pewno by cię polubiła" i  Z
wietnie byś się dogadywał z
ojcem". W końcu miałam wrażenie, że go zmiękczyłam.
Z góry przygotowałam sobie wszystkie argumenty typu:  I tak do
nich jadę, możesz więc równie dobrze wybrać się ze mną, zamiast
siedzieć tu sam przez następne sześć godzin", jednakże Sam zgodził
się nadspodziewanie szybko. Może ma fioła na punkcie jazdy
autobusem.
Przyjechaliśmy koło drugiej, tuż po obiedzie. Niedzielny obiad
był jednym z rytuałów, o których zupełnie zapomniałam, kiedy się
wyprowadziłam i teraz byłam zła, bo gdybym wcześniej zachęciła
Sama do akcji, zjedlibyśmy darmowy posiłek.
Matka szczególnie się nie wysiliła, zresztą nie miała powodu,
skoro byli z ojcem tylko we dwójkę.
Zdziwili się na mój widok, no i zaskoczyło ich to, że
przyprowadziłam ze sobą mężczyznę.
Może widziałam za dużo filmów, ale oczekiwałam, że ojciec
powie coś w rodzaju:  Widzę, że moja córeczka jest już dorosła",
albo: ,A więc pan jest tym młodym człowiekiem, który utrzymuje
kontakty seksualne z moją córką"; albo że wez
mie Sama do ogrodu i
powie mu:  Susan jest naszym skarbem i byłbym bardzo zły, gdyby ją
ktoś skrzywdził. Bardzo zły, jeśli wie pan, o co mi chodzi". Na
szczęście ojciec nie zrobił niczego takiego. Kiwnął głową na
powitanie i wrócił do gazety. Chyba był trochę speszony.
Matka, oczywiście, była w siódmym niebie. Skakała koło Sama,
jakby był jej własnym, zaginionym bez wieści synem, który okazał się
potomkiem książęcego rodu. Zaproponowała, że ugotuje nam drugi
obiad, a kiedy podziękowaliśmy, nalegała przynajmniej na kanapki. [ Pobierz całość w formacie PDF ]