[ Pobierz całość w formacie PDF ]

historyjkę, którą opowiadałem ci tego dnia, kiedy Daisy przewróciła cię i potłukła
doniczki? Postanowiłem ją spisać. Ten pomysł tak bardzo mi się spodobał, \
e
odło\
yłem wszystkie inne prace.
- To była piękna bajka.
- Gdyby wszystko szło normalnym trybem, musiałaby zaczekać. Ale ja chcę się
dowiedzieć, dlaczego ta kobieta była uwięziona w zamku przez te wszystkie lata. Czy
to wina czarów? A mo\
e jej własne zaklęcia? Co to za siła kazała temu młodemu
człowiekowi wspiąć się na mur i odnalez
ć księ\
niczkę?
- Decyzja nale\
y do ciebie.
- Nie, ja chcę się tylko tego dowiedzieć.
- Boone... - Ana ujęła go nagle za rękę. - Co ci się stało?
- Nic takiego. Otarłem sobie kostki.  Wzruszył ramionami. - Naprawiałem pralkę.
- Trzeba było przyjść do mnie, tobym ci opatrzyła skaleczenie. - Powiodła palcami po
rozciętej skórze, z nadzieją \
e potrafi ją zagoić. - Boli?
W pierwszej chwili chciał zaprzeczyć, ale zaraz uświadomił sobie swój błąd.
- Kiedy Jessie coś boli, całuję ją w to miejsce.
- Pocałunek czyni cuda - przyznała, dotykając ustami jego otartych kostek.
Zaryzykowała te\
krótki kontakt, \
eby się upewnić, \
e ból nie jest zbyt dotkliwy i
Boone'owi nie grozi zaka\
enie. Okazało się, \
e wprawdzie skaleczenia nie były
groz
ne, za to Boone cierpi na straszny ból głowy, wywołany nadmiernym
stresem. Tu akurat mogła mu pomóc.
Z uśmiechem odgarnęła mu włosy z czoła.
- Jesteś przepracowany. Miałeś ostatnio tyle roboty z przeprowadzką, masę pisania,
martwiłeś się te\
, czy podjąłeś właściwą decyzję.
- Nie wiedziałem, \
e jestem przezroczysty.
- Nietrudno to zobaczyć. - Zaczęła delikatnie masować mu skronie. - A na domiar
wszystkiego miałeś tyle kłopotów z przygotowaniem dla mnie kolacji.
- Chciałem...
- Wiem. - Czuła teraz męczący go ból. śeby odwrócić jego uwagę, przytknęła usta do
jego ust i starała się uleczyć migrenę. - Gotowe. Dziękuję.
- Cała przyjemność po mojej stronie - mruknął, przygarniając ją mocniej do siebie.
Oparła mu ręce na ramionach. Trudniej było jej poradzić sobie z pulsującym bólem,
który nagle rozszedł się po jej ciele.
- Boone... - Wysunęła się z jego objęć.  Nie przyspieszajmy biegu rzeczy.
- Przecie\
ci mówiłem, \
e nie będę tego robił. Ale to nie oznacza, \
e nie będę
próbował cię pocałować, kiedy nadarzy się taka okazja. - Podał Anie kieliszek.
- Nie posunę się dalej, póki sobie tego nie za\
yczysz.
- Sama nie wiem, czy powinnam ci za to dziękować, czy nie, choć czuję, \
e
powinnam.
- Nie. Nie musisz mi za to dziękować. Ani za to, \
e cię pragnę. Widocznie tak musi
być. Czasami myślę o tym, co będzie, jak Jessie dorośnie. I wiem, \
e gdyby jakiś
mę\
czyzna próbował zmusić ją do czegoś, na co jeszcze nie byłaby gotowa, zabiłbym
go własnymi rękami. - Skrzywił się i upił łyk wina. - Oczywiście je\
eli zacznie jej się
wydawać, \
e jest ju\
wystarczająco gotowa, powiedzmy przed... czterdziestką,
zamknę ją w domu, póki jej to nie przejdzie.
Ana roześmiała się. Patrząc na przejętego Boone' a, który stał oparty o brudną
kuchenkę, ze ścierką zawiązaną w pasie, uświadomiła sobie, \
e jest gotowa się w nim
zakochać.
- Mówisz jak paranoiczny ojciec.
- Paranoja i ojcostwo to synonimy. Masz na to moje słowo. Poczekaj tylko, jak Nash
będzie miał te swoje bliz
nięta. Zacznie myśleć o ubezpieczeniu, hi-gienie jamy ustnej
i tak dalej... Jedno kichnięcie w środku nocy będzie w nim budziło panikę.
- Morgana mu na to nie pozwoli. Paranoiczny ojciec potrzebuje sensownej
matki... - poniewczasie ugryzła się w język. - Przepraszam.
- Nie ma za co. O pewnych sprawach lepiej mówić otwarcie. Alice nie \
yje ju\
od
czterech lat. Rany goją się, zwłaszcza je\
eli ma się miłe wspomnienia. - W sąsiednim
pokoju coś huknęło, potem rozległy się szybkie kroki. - I sześcioletnią córkę, która
trzyma cię przy \
yciu.
W tym samym momencie Jessica wpadła do kuchni i rzuciła się Anie na szyję.
- Nareszcie! Myślałam, \
e ju\
nigdy nie przyjdziesz!
- Oczywiście, \
e przyszłam. Jak mogłabym odrzucić zaproszenie moich najmilszych
sąsiadów?
Patrząc na nie obie, Boone uświadomił sobie, \
e ból głowy gdzieś się ulotnił. To
dziwne, pomyślał, nakrywając do stołu, przecie\
nawet nie zdą\
yłem za\
yć aspiryny.
Nie była to spokojna, romantyczna kolacja. Boone zapalił świece i udekorował stół
kwiatami, które zostały w ogrodzie po poprzednim właścicielu. Nakrył we wnęce z
wielkim, półokrągłym oknem, zza którego dochodził szum morza i śpiew ptaków.
Wymarzona sceneria na romantyczny wieczór.
Ale nie było ani wyznawanych tajemnic, ani składanych szeptem obietnic. Zamiast
tego były śmiechy i radosny, dziecinny głosik. Nie było mowy o tym, jak blask świec
pozłaca skórę Any i pogłębia barwę jej oczu. Mówiono o szkole Jessie, o tym, co tego
dnia robiła, a tak\
e o nowej bajce, która zrodziła się w głowie Boone'a.
Po kolacji Ana wysłuchała opowieści o szkolnych sukcesach Jessie, a tak\
e o nowej
kole\
ance Lydii, po czym zaproponowała, \
e razem z Jessie pozmywają naczynia.
- Nie, zrobię to póz
niej. - Boone czuł się świetnie w zalanej słońcem jadalni. Zbyt
dobrze pamiętał te\
bałagan pozostawiony w kuchni. - Brudne naczynia nie uciekną.
- Ale ty gotowałeś. - Ana wstała i ju\
zaczęła zbierać talerze ze stołu. - Kiedy mój
ojciec gotuje, mama zmywa. I vice versa. Zasada Donovanów. Poza tym kuchnia to
dobre miejsce na babskie rozmowy. Prawda, Jessie?
Tego Jessie nie wiedziała, ale natychmiast obudziła się w niej ciekawość.
- Pomogę ci. Prawie nie tłukę naczyń.
- Mę\
czyznom nie wolno wchodzić do kuchni podczas babskich rozmów. - Ana
nachyliła się ku Jessie. - Bo tylko przeszkadzają. - Spojrzała wymownie na
Boone'a. - Mógłbyś w tym czasie przejść się z Daisy po pla\
y.
- Ja nie... - Spacerować po pla\
y? Samemu? - Tak uwa\
asz?
- Tak. Odetchnij trochę. Wiesz co, Jessie, kiedy byłam ostatnio w mieście, widziałam
prześliczną sukienkę. Była niebieska jak twoje oczy i miała atłasowa kokardę. - Ana
przystanęła z piramidą talerzy w rękach i spojrzała na Boone'a. - Jeszcze tu jesteś?
- Ju\
wychodzę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]