[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Dzień dobry, Ray! - Jedna z urzędniczek przywitała
mężczyznę jak starego znajomego. - Czy mi się zdaje, czy to
twoje ósme małżeństwo?
- Siódme - odparł z godnością Ray.
- Cyganie wierzą, że siódemka jest szczęśliwą liczbą -
szepnął Michael do ucha Brett.
Zakrztusiła się, tłumiąc śmiech.
- Teraz lepiej - powiedział z uznaniem w głosie. - Za�
czynałaś być prawie tak zielona jak papka szpinakowa, którą
karmisz biedną Hope, albo jak okropna suknia tej kobiety.
- Ile słodyczy w jednym zdaniu... - odpowiedziała mu
84 CYGAC
SKA SZKATUA
KA
namiętnym szeptem. - Mów do mnie jeszcze, złotousty
diable.
- Wyglądasz pięknie.
- Tak, oczywiście. Pięknie i zielono.
- Hej, jakbym słyszał Kermita %7łabę!
- Znowu się naczytałeś książeczek Hope.
- Uwielbia, gdy jej je czytam.
Brett wiedziała, dlaczego. Dziecko uwielbiało głos Mi �
chaela. Tak jak ona. Mogłaby go słuchać bez końca - dialog-
gów Kermita z panną Piggy z równą przyjemnością jak Sze�
kspira. Była pewna, że gdyby czytał książkę telefoniczną albo
formularz podatkowy, jego głos nie straciłby swojej czaro-
dziejskiej mocy.
Zacisnęła nerwowo dłonie.
- Tak, wiem, ile kosztują pieluchy - zapewnił ją z uśmie�
chem. - Poproszę o następne pytanie.
- Sądzisz, że Hope prześpi tę ceremonię? - Brett zauwa-
żyła, jak mała przytula główkę do ramienia Consueli.
- Wiedząc, jak to dziecko uwielbia rozgardiasz i hałas,
pewnie tak. Jeśli sędzia będzie mówił dostatecznie głośno.
Sędzia mówił na tyle głośno, że Hope nie obudziła się.
Ceremonia była zresztą tak krótka, że zanim Brett uświado-
miła sobie, co się stało, było po wszystkim.
- Jesteś pewna, że nie chcesz zostawić nam małej na
noc? - spytała z nadzieją w głosie Consuela, kiedy wrócili do
domu.
- Nie, ale dziękuję za dobre chęci.
- Cóż, w takim razie pobędziemy z nią jeszcze ze dwie
godziny, a wy spokojnie zjedzcie kolację, którą przygoto�
wała dla was pani Stephanopolis. Naprawdę nie musicie się
spieszyć.
CYGAC
SKA SZKATUA
KA 85
Po tych słowach wszyscy jak na komendę rozeszli się do
własnych mieszkań, zostawiając Brett i Michaela samych -
w udekorowanym różową krepiną przedpokoju Michaela.
- Witaj w domu, pani Janos.
Co ty robisz? - krzyknęła, kiedy Michael bez uprzedze�
nia chwycił ją na ręce i zaniósł do salonu.
- Ależ z ciebie chucherko!
- Uważaj - zmarszczyła groz
nie czoło - kogo nazywasz
chucherkiem.
- Uważam - powiedział z przewrotnym uśmiechem, za-
puszczając żurawia w jej dekolt. - I rozkoszuję się widokiem.
Poczuła, jak pąsowieją jej policzki.
- I jak to się pani podoba, pani Janos? - spytał szeptem,
wypuszczając ją powoli z objęć.
- Cudownie... - odparła sennym głosem. Nie potrafiła
jednak wyrazić tego, co naprawdę czuła. Radość, euforia,
podniecenie - wszystkie te słowa opisywały magię miłości,
nie dotykając istoty tajemnicy.
Zauroczony blaskiem bijącym z jej twarzy, Michael nie
dosłyszał, co powiedziała.
- Słucham?
- Stół wygląda cudownie. Stephanopolisowie przeszli sa�
mych siebie, nie sądzisz?
Skinął tylko głową i odsunął jej krzesło.
Szampan chłodził się w kubełku z lodem, świece były już
zapalone. Na środku stołu ktoś postawił cygańską szkatułkę.
- Znalazłem w dzisiejszej poczcie kopię intercyzy przed�
małżeńskiej - Michael powiedział rzeczowym tonem, który
na tle romantycznej scenerii zabrzmiał jak fałszywy akord.
- Ja swoją też dostałam. Wydaje mi się, że to rozsądne
wyjście.
86 CYGAC
SKA SZKATUA
KA
Na spisanie intercyzy - chroniącej majątek Michaela - na�
legała Brett. Nie chciała, żeby kiedykolwiek mógł ją pode�
jrzewać o nieczystą grę.
- Twoja wola. A co ze studiami? Masz zamiar je konty�
nuować czy się poddasz?
- Czy ja wiem... Błyskotliwa kariera zawodowa nig�
dy mi nie groziła - powiedziała oschle. - Uczyłam się, kie�
dy pozwalał mi na to czas i pieniądze. I pewnie dalej
tak będzie. Mnóstwo czasu muszę zarezerwować dla Hope.
Zapisałam się na następny semestr, ale tylko na jeden przed�
miot.
Na końcu języka miał  wiem", na szczęście przypomniał
sobie w ostatniej chwili, skąd wie... Na wszelki wypadek
postanowił zmienić temat.
- Może zaczniemy jeść, co?
Pamiętała póz
niej, że zaczęli od delikatnej greckiej sałatki,
w której były czarne oliwki... i niewiele więcej. Wszystko
wydawało jej się pyszne, ale Brett była zbyt rozkojarzona,
żeby skupić uwagę na jedzeniu. Niezupełnie tak... Opętała ją
myśl o zaspokojeniu innego rodzaju apetytu.
Do końca kolacji starała się nie podnosić wzroku powyżej
linii ust Michaela. Wiedziała, że jeżeli podda się czarowi jego
niezwykłych oczu, będzie stracona. Zaczęły drżeć jej kola�
na. Z
ciskając coraz mocniej widelec deserowy, wbiła go roz�
paczliwym, niezbyt wytwornym gestem w kawałek weselne�
go tortu.
Kiedy rozległo się ciche pukanie do drzwi, Brett podsko�
czyła na krześle.
- Uspokój się. - Michael pogładził ją po ramieniu i ruszył
do drzwi.
- Och, widzę, że jeszcze ucztujecie - powiedziała Frieda.
CYGAC
SKA SZKATUA
KA 87
- Mówiłam wam, że możemy zatrzymać dziecko na dłu�
żej. - Consuela uśmiechnęła się zachęcająco.
- Nie, nie, dziękujemy wam bardzo. - Brett podeszła do
drzwi. - Właśnie kończyliśmy.
- Chodz
do mnie, Hope. - Michael zabrał delikatnie
dziecko Consueli. - Zaplamiłabyś Brett jej piękny kostium.
- Pójdę się przebrać. - Brett położyła rękę na klamce, gdy
nagle uświadomiła sobie, że nie mieszka już w suterenie, tylko
z Michaelem, a większość jej ubrań leży w kącie sypialni,
którą będzie dzieliła z Hope.
Zauważyła wniebowziętą minę Michaela, kiedy dziecko
przytuliło główkę do jego ramienia. Uwielbiał je. Mogła być
spokojna, że wychodząc za niego, nie popełniła błędu. Jeśli
miała sobie coś za złe, to tylko zachłanność, z jaką pragnęła
więcej, niż mógł jej dać... pragnęła jego miłości.
Hope zasypiała w swoim łóżeczku, a Michael, patrząc na
nią, objął ramieniem Brett. Wyczuł, jak bardzo jest spięta, ale
jakże opacznie zrozumiał powód takiego nastroju.
- Możesz się rozluz
nić - zapewnił. - Nie mam zamiaru
namawiać cię do zarwania kolejnej nocy. Przed nami mnóstwo
czasu, prawda?
- Gdzie mam postawić to pudło? - spytał następnego
dnia.
- Gdzieś w salonie, potem się zastanowię, co z nim zrobić
- odpowiedziała z kuchni, od której zaczęła urządzanie ich
wspólnego mieszkania, przede wszystkim z myślą o bezpie�
czeństwie Hope.
- W salonie? - mruknął. - Nie da się tu wejść, wszędzie
stoją pudła...
- Nie słyszę. Co mówisz?
88 CYGAC
SKA SZKATUA
KA
- Nic, jakoś się zmieściło.
Zamierzał zrobić sobie przerwę i usiąść na chwilę w fotelu,
kiedy usłyszał pukanie do drzwi. [ Pobierz całość w formacie PDF ]