[ Pobierz całość w formacie PDF ]

cała krew odpłynęła mu z twarzy; nawet wargi miał blade.
Mikayla nie widziała własnego odbicia, ale była pewna, \
e jest zaczerwieniona - tak ją
piekły policzki. Nie potrafiłaby stwierdzić, co męczy ją bardziej - wściekłość czy niepewność,
co zrobić.
Kiedy przed chwilą przeczytała treść kartki, musiała u\
yć całej woli, by się
powstrzymać przed wykrzyczeniem imienia chłopaka, którego podejrzewała o tę obrzydliwą
napaść. I nadal nie miała pojęcia, czy przyznać się Armanowi, \
e domyśla się, kto za tym stoi.
Bo, choć wydawało jej się to mało prawdopodobne, istniała przecie\
szansa, \
e się
myli. Zresztą nawet gdyby miała całkowitą pewność, nie wiedziałaby, czy wyjawić wszystko
Armanowi, a jeśli tak, to kiedy? Teraz, gdy mimo pozorów spokoju, był wzburzony, czy
powinna poczekać?
Arman odezwał się pierwszy.
- Musimy iść na lekcje - powiedział cicho, po czym, zanim Mikayla zdą\
yła go
powstrzymać, podarł kartkę na kilka kawałków, zgniótł w kulkę i wyrzucił do kosza.
- Dlaczego to porwałeś?! - zawołała.
- A co miałbym z tym zrobić?
- Coś trzeba zrobić! Uśmiechnął się gorzko.
- Co? Mikayla wolno pokręciła głową.
- Jeszcze nie wiem, musimy się zastanowić. Nie mo\
na tego tak zostawić.
- Proszę cię, idz
na lekcję. Ju\
jest dawno po dzwonku.
- Jedno spóz
nienie to jeszcze nie koniec świata - rzuciła. - Są wa\
niejsze rzeczy.
- Tak, na przykład test z historii, który właśnie się zaczyna.
Popatrzyła na niego wzrokiem, w którym mieszało się zdumienie z podziwem. Gdyby
ją spotkało coś podobnego, nie byłaby w stanie myśleć o niczym innym.
- Dobrze. Ale porozmawiamy w czasie lanczu? - spytała.
- Porozmawiamy - zgodził się i zaraz po tym dodał: - O wystawie, o impresjonistach,
o czym tylko zechcesz, ale nie o tym.
Mikayla nie próbowała go dalej przekonywać. Po\
egnali się, nie dała jednak za
wygraną i po piątej lekcji, idąc do stołówki, była gotowa zrobić wszystko, co w jej mocy, by
wrócić do tej rozmowy. Wcią\
jednak nie wiedziała, czy podzielić się z Armanem swoimi
podejrzeniami.
Siedział na końcu Sali, przy tym samym stoliku co poprzedniego dnia. Miał ju\
jakieś
danie, ale nie jadł, tylko obserwował wejście i kiedy zobaczył Mikaylę pomachał do niej.
Odmachała, po czym pokazała na migi, \
e wez
mie sobie jedzenie i do niego przyjdzie. W
kolejce niecierpliwiła się, gdy któraś ze stojących przed nią osób zbyt długo wybierała
potrawy.
- Wez
\
eberka - powiedziała chłopakowi rozdartemu między \
eberkami a stekiem. -
Steki są twarde jak podeszwa.
- Jadłaś?
- Raz i nigdy więcej.
- A \
eberka?
- Pyszne.
Jasny blondynek, znacznie od niej młodszy i o głowę ni\
szy, popatrzył na nią z
zaufaniem. Czuła lekkie wyrzuty sumienia, bo nigdy jeszcze nie wzięła w stołówce ani steku,
ani \
eberek, ale zadowolona, \
e skłoniła chłopca do szybkiej decyzji, wzięła makaron z sosem
pomidorowym oraz wodę mineralną i ruszyła w stronę Armana.
- Czemu nie wzięłaś \
eberek, skoro są takie pyszne? - zaciekawił się blondynek, kiedy
go mijała.
- Bo niedawno przeszłam na wegetarianizm - wymyśliła na poczekaniu i poszła dalej.
Bladość zniknęła z twarzy Armana, usta nabrały normalnego koloru, tylko oczy miał
bardziej przygaszone ni\
zwykle. Nie ruszył jeszcze jedzenia. Nó\
i widelec le\
ały na tacy
obok talerza.
- Nie zacząłeś jeszcze jeść? - spytała, siadając.
- Czekałem na ciebie.
- To miło, ale na pewno ju\
ci wystygło.
- Nie szkodzi - rzucił, machnąwszy ręką.
Siedziała bokiem do wejścia. Kiedy ktoś wchodził do stołówki, kątem oka widziała
ruch i za ka\
dym razem zerkała w tamtą stronę. Stojąc w kolejce, zdą\
yła rozejrzeć się po
Sali i wiedziała, \
e Ryana Barretta tu nie ma. Nie wpadła na niego równie\
w czasie przerw, a
przecie\
chodziła po korytarzach, wypatrując go.
Zdawała sobie sprawę, \
e spotkanie z nim nie będzie przyjemne, mimo to robiła
wszystko, \
eby do niego doszło, wierząc, \
e za sprawą jakiegoś gestu, słowa albo spojrzenia
Ryana, pozbędzie się wątpliwości i będzie mogła opowiedzieć Armanowi o tym, co wie, a nie
tylko o swoich podejrzeniach, jakkolwiek były mocne. Zwykle w czasie przerw nie chodziła
po korytarzach w te i we wte, dziś przemierzała je tam i z powrotem, była pod salą
gimnastyczną, zajrzała do środka, wyszła na dwór, choć dzień był deszczowy i
prawdopodobieństwo, by ktoś miał ochotę spędzać przerwę na szkolnym dziedzińcu, było
nikłe, weszła nawet do biblioteki, mimo \
e było to ostatnie miejsce, w którym spodziewałaby
się zobaczyć Ryana Barretta. I nic. Ani śladu po nim.
Zastanawiała się, czy nie zapytać kogoś o niego, ale nie przyjaz
nił się z \
adną z osób,
z którymi utrzymywała bli\
sze kontakty. Ostatecznie mogła zagadnąć jakiegoś chłopaka z
dru\
yny bejsbolowej; kilku znała z widzenia. Postanowiła jednak z tym jeszcze poczekać.
Jeśli Ryan nie pojawi się w stołówce, zaczepi jednego z chłopaków z dru\
yny.
A co będzie, jeśli oka\
e się, \
e nie ma go dzisiaj w szkole? - chodziło jej po głowie.
To mogłoby oznaczać, \
e jej podejrzenia są bezpodstawne. Więc mo\
e dobrze, \
e na razie się
z nimi nie zdradziła?
- Jak ci poszedł test z historii? - spytała, nie wiedząc, jak rozpocząć rozmowę o tym,
co się stało rano.
- Pomyliłem kilka dat.
Mikayla kątem oka dostrzegła jakiś ruch przy wejściu i popatrzyła w tamtą stronę. Do
stołówki weszło kilku chłopców. Ryana rozpoznała od razu. I choć przez cały dzień starała się
go spotkać, teraz w popłochu odwróciła głowę. Po chwili zmusiła się, by na niego spojrzeć.
Stał i mówił coś do swoich kolegów, wskazując kogoś ręką. Nie trzeba było szczególnej
spostrzegawczości, by zorientować się, \
e jego palec skierowany jest w stronę jej i Armana.
Nie miała równie\
wątpliwości, \
e to, co mówi, dotyczy albo jej, albo Armana, albo ich
obojga. Oderwała wzrok od niego i zatrzymała go na chłopcu, do którego się zwracał.
Zaskoczyło ją, \
e jest nim Joel Hoffman, chłopak Grace. Nigdy nie widziała ich razem. Joel,
typ mola ksią\
kowego, który traktował sport, a zwłaszcza bejsbol jak dopust bo\
y, zupełnie
nie pasował do Ryana Barretta. O czym oni mogli ze sobą rozmawiać? Odpowiedz
była
oczywista - o niej i Armanie, albo o jednym z nich. Teraz nawet Joel patrzył w stronę ich
stolika, a tego ju\
nie mogła wytrzymać.
Odwróciła głowę i napotkała wzrok Armana.
Przypomniała sobie, \
e właśnie pytała go o test, tyle \
e nie miała pojęcia, co jej
odpowiedział.
- Fajnie - rzuciła, zdając sobie sprawę, \
e ryzykuje.
- Fajnie? - Jego oczy w kształcie migdałów przez chwilę były prawie okrągłe.
- Przepraszam, jestem trochę zdenerwowana.
- Widzę.
- Arman, rozumiem, \
e ten test był dla ciebie wa\
ny, ale przyznam ci się szczerze, \
e
myślę w tej chwili o czymś zupełnie innym i nie usłyszałam twojej odpowiedzi. [ Pobierz całość w formacie PDF ]