[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wiono wykorzystać zamiast żagla.
Prądy są silne mówił zaradny zesłaniec więc
nasze nędzne wiosła nie na wiele się zdadzą. A przy
pomyślnym wietrze taki żagiel może ocalić nam życie.
Nie można było oczywiście oprzeć masztu na wiotkiej
strukturze, ale i na to znalazła się rada. Dwa drążki
umieszczone w poprzek od burty do burty posłużyły jako
osada. Maszt został między nimi ustawiony i przykrępo-
wany rzemieniami, a zabezpieczała go rybacka linka przy-
wiązana do dzioba i rufy. Na dnie czółna ułożono duże
płaty kory, co dało miękką i wygodną podłogę.
Wszystkie te przygotowania dobiegły końca czwartego
dnia pod wieczór, zapadła wiec decyzja, że wygnańcy ruszą
w awanturniczą podróż nazajutrz wczesnym rankiem.
Do płycizny popłyniemy tuż koło brzegu orzekł
Rufus. Tam zaczekamy na szczyt przypływu. Nic lepszego
wymyślić nie potrafię.
W tej chwili Sylwia odezwała się z pobliskiej skały. Z
wieże
mięso przywróciło jej siły, a nadzieja rychłego ocalenia
dodała ducha. Siedząc na skale udrapowała na skroniach
koronę z wodorostów, a w ręku trzymała witkę uwieńczoną
liśćmi i z powodzeniem zastępującą berło. Sądziła niewątp-
liwie, że jest uosobieniem jednej z heroin swojej dziecięcej
lektury.
Jestem Królową Wyspy zawołała wesoło a wy
moimi wiernymi poddanymi. Powiedzcie, rycerzu Eglamour,
czy korab gotowy?
Gotowy, najjaśniejsza pani odpowiedział Ru-
fus.
%7łyczymy sobie go obejrzeć podjęła dziewczynka.
Wy, szlachetny rycerzu, pójdziecie przed nami. Nie
żądamy, żebyście upadli nosem w piasek na wzór Piętaszka,
bo byłoby to dla was kłopotliwe. Nie bawi się pan z nami,
panie Frere?
- Tak! Tak! roześmiał się porucznik rozbrojony
zalotną minką, która towarzyszyła ostatnim słowom Sylwii.
 Bawię się! Co mam robić?
Musi pan iść u mojego boku i okazywać Królowej
Wyspy należny szacunek. Naturalnie to tylko udawanie
dodała spiesznie, jak gdyby przypomniała sobie pychę i
próżność młodego oficera. Oto Królowa udaje się na
wybrzeże w otoczeniu swoich wiernych nimf. Nie ma się
z czego śmiać, panie Frere. Rozumiem, że pan nie jest
podobny do nimfy, ale nic na to nie poradzę.
Orszak odbył komicznie uroczysty pochód i przystanął
koło podjezdki.
Prawdziwa łódka! zawołała Królowa zapominając
o przystojnej godności.  Jest pan czarodziejem, panie
Dawes!
Zadanie było proste uśmiechnął się zesłaniec.
A
adnie proste! wybuchnął Frere, bo w atmosferze
radości na moment zapomniał o urazach.  Ja jestem innego
zdania. To prawdziwe arcydzieło budownictwa okrętowego.
Czysta robota! Prawie gołymi rękami!
Tak, czysta robota  powtórzyła jak echo Sylwia.
Czysta robota dobrego pana Dawesa. Po chwili zaczęła
śpiewać na prostą dziecięcą nutę, a słowa kreśliła na
piasku przedstawiającą berło witką.
Dobry pan Dawes!
Dobry pan Dawes!
Czysta robota dobrego pana Dawesa!
Czyli:  Tere-fere-kuku, strzela baba z łuku"! po-
wiedział Frere, który dłużej nie mógł opanować złości.
Dobry pan Dawes! Dobry pan Dawes!  powtórzyła
dziewczynka.  Mówię tak, bo chcę! A pan jest bardzo
nieprzyjemny, panie Frere. Nie będę się z panem bawić! Z
tymi słowy odeszła po piasku plaży.
Biedna mała  odezwał się Rufus Dawes. Po co ją
było drażnić?
Czółno było gotowe, a zarazem Frere odzyskał dawną
pewność siebie. Sądził, iż pora przybrać ton, do którego tytuł
daje mu stanowisko. Przecież świat cywilizowany był dziś
nieporównanie bliżej niż przed paroma dniami.
Słuchając Sylwii  powiedział  można by pomyś-
leć, iż nikt dotychczas nie zbudował łodzi. Nie zachwycałaby
184
185
się chyba bardziej, gdyby zamiast tego szaflika zobaczyła
trójmasztowiec z doków mojego wuja. Jak Boga kocham!
 roześmiał się szyderczo.  To ja winienem mieć wrodzony
talent do budownictwa okrętowego. Ach, gdyby stary łajdak
umarł mniej nie w porę, zostałbym właścicielem wielkich
doków grubą rybą!
Na dz
więk słowa  umarł" Rufus odwrócił się i jął
poprawiać coś przy wiązaniach skórzanej powłoki. Gdyby
porucznik mógł spojrzeć mu w twarz, zdziwiłby się zapewne
jej nagłej bladości.
-- Tak ciągnął Frere na poty do siebie, na poły do
milczącego towarzysza.  A
adną sumkę straciłem, prawda?
 Jaką ładną sumkę? zapytał zesłaniec nie od-
wracając twarzy.
Jaką! Człowieku, omal nie dostałem w spadku ćwierć
miliona funtów! Ale stary sknera, który miał mi je zapisać,
umarł, nim zdążył zmienić ostatnią wolę. Rozumiesz?
Wszystko co do szylinga przypadło marnotrawnemu synowi,
co od lat stronił od ojca. Nie ma sprawiedliwości na świecie!
Rufus milczał przez chwilę i nie patrzył na oficera, kiedy
jednak opanował się i odzyskał oddech, rzucił szorstko, nie
zmieniając pozy:
Nie lada szczęściarz z... z tego syna.
Szczęściarz! ? powtórzył Frere i zaklął szpetnie.
Dobre sobie! Spalił się żywcem na  Hydaspesie" i o włas-
nym szczęściu nie usłyszał nigdy. Całe pieniądze dostały się
jego matce.
Zaklął raz jeszcze, zły, że pozwolił wziąć górę gadulstwu
nad poczuciem godności. Potem odszedł w stronę ogniska,
medytując zapewne po drodze o różnicy między Maurycym
Frere'em, bogaczem, ozdobą najlepszego towarzystwa, pro-
tektorem bokserów, właścicielem stajni wyścigowej i kogu-
tów bojowych  a Maurycym Frere'em, porucznikiem bez
pensa, przykutym do jałowych wybrzeży Macąuarie Har-
bour, a ostatnio podkomendnym zbiegłego więz
nia.
Rufus Dawes pogrążył się również w zadumie. Oparł się
o burtę upragnionego czółna, a wzrokiem przywarł do morza
wyzłoconego blaskami zachodu, lecz niewątpliwie nie wi-
dział nic przed sobą. Oszołomiony wieścią o swoim dziedzi-
ctwie utracił panowanie nad wyobraz
nią i powrócił do scen,
0 których daremnie próbował zapomnieć. Daleko, za rozis
krzoną zatoką i bezmiarami oceanu, widział stary dom
w Hampstead i niezapomniany park pełen posępnych cieni.
Zdawało mu się, że szczęśliwie pokonał wszelkie grożące
niebezpieczeństwa i dzięki temu zrzucił plugawe jarzmo.
Widział swój powrót do utraconego świata. Oto wymyśli
jakąś bajkę o niezwyczajnych wędrówkach, obejmie w posia
danie majątek i będzie żył znów wolny, bogaty, szczęśliwy,
otoczony powszechnym szacunkiem. Widział ukochaną,
bladą twarz matki -- prawdziwą światłość kółka rodzin
nego. Widział siebie w tym kółku odzyskanego i witanego
radosnymi łzami, jakby narodził się powtórnie lub powstał
z grobu. Oto otwiera się przed zesłańcem nowe, spokojne
1 promienne życie!
Biedak tak pogrążył się w marzeniach, że nie dosłyszał
szelestu kroków na piasku. Pani Vickers dowiedziała się
o pomyślnym wyniku starań niezastąpionego zesłańca, po-
konała wiec słabość i zawędrowała aż na plażę, żeby obejrzeć [ Pobierz całość w formacie PDF ]