[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przyjemność. %7łycie pozbawiało ich chwilami czułości. Dopiero niebezpieczeństwo podnieciło
miłość.
- Nie mogę przecież siedzieć w domu jak w kryminale. Mam tu zginąć? Z czego
będziemy w końcu żyli? Nie bądz
wariatką.
- Ty tego absolutnie nie rozumiesz? Nic wierzę ci! Grasz przede mną odważnego. Sam
mówiłeś:  to nie przypadek, że te szczury rozbiegły się po mieście . Nam nie pomoże żadna
milicja, żadne śledztwo. Nic mu teraz nie udowodnią. Nie. On się już zabezpieczył, ten stary
diabeł.
- Stałby się mordercą. A
atwo by mu było winę udowodnić.
- Udowodnić? Te bestie, które zdołałam wykupić i rozebrać, nie wykazują na pozór
nic groz
nego. To dziwne, niepokojące. Nie przypuszczasz chyba, żeby rozsyłał za nami
szczury dla igraszki po całym kraju.
- Serio przypuszczasz, że chciał, aby na nas trafiły? %7łeby ten szczurek mnie...
- Jestem pewna. Na szczęście dotąd dobrze zacierałam ślady. Nie miał przez cały
miesiąc pojęcia, gdzieśmy lądowali. Wreszcie przyłapał. Nie wiem, w jaki sposób. Może
mnie albo ciebie zobaczył kiedy na ulicy. Pomyśl, dzielą nas od niego zaledwie dwie ulice. A
na wyjazd za póz
no - dokończyła, wpadając w histeryczny szloch.
Objęła go, tuliła się. Przyszło mu na myśl: może to przypadek z tym szczurkiem.
Zwykły, głupi, złośliwy zbieg okoliczności.
- Czego ty chcesz od tych zabawek? - powiedział z trochę wymuszonym uśmiechem. -
Przede wszystkim dybałby na ciebie. A tyś je w kieszeni przynosiła i nic,
- On może mnie jeszcze kochać.
- Skrzywdziłem go.
- No, wiesz - zawołała obrażona - co ja z nim za życie miałam!
Przypomniał sobie całą ich historię. Zatrząsł się. Przyskoczył do niej, pochwycił
brutalnie. Z ciekawością obserwowała jego wykrzywioną twarz.
- Ty, ty zdradziłaś jego i mnie. Pamiętasz - mówił przez zaciśnięte zęby - pamiętasz
tego gładkiego oficerka, a potem tego wysokiego w okularach. Co ci się w nim podobało?
Mów!
- A ty go osadziłeś. Dałeś mu wtedy w pysk przy wszystkich. Zwinął się niemal w
kłębek, choć przerastał cię o głowę - zaśmiała się nagle do wspomnień.
Puścił ją i także zaczął się śmiać. Zadowolona, pocałowała go. Wtem nabrała
pewności, że musi go stracić. Szczury biegały po całym mieście. Nikt ich nie łapał. Milicjanci
śmiali się, gdy domagała się pogoni.  A
adnie byśmy wyglądali, gdybyśmy uganiali się za
zabawkami. A
ap pani sama . Wynajęła małych chłopaczków. Rozproszyli się po sąsiednich
ulicach: niczego nic wyśledzili.
- Nie możesz nigdzie wychodzić. Kto wie, czy taki drugi szczur nie czyha na ciebie za
drzwiami. Pamiętam jedno z JEGO doświadczeń. Dobrze pamiętam. Zachowywał się
dziwnie. Nie, nie - dodała, widząc niedowierzanie w oczach Jana. - To było jeszcze przed
naszym poznaniem. Pokazał szczurka, którego dla zabawy sobie skonstruował, powiedział mu
 zabij . Zwierzę rzuciło się na wielką kukłę, nie wiem, skąd taką szmacianą kukłę wytrzasnął,
a wtedy on zawołał:  stop .
- Niemożliwe, żeby taką metodę zastosował.
- Do wszystkiego Jest zdolny. Może ryzykować.
- Jak długo żyje, to znaczy działa takie zwierzątko? - pytał Jan.
- Grudziński mówił mi, że trzy dni. Potem trzeba doładować baterię. Odsiedzisz trzy
dni i czwarty.
- Widziałaś się z Grudzińskim - znów przyskoczył i potrząsnął nią. - Ty mogłaś,
odważyłaś się do niego! Do tego...
- On jeden się na tym zna. Dałam mu do zbadania.
- Powiedziałaś wszystko? I co? Zgodził się? No, zgodził się?!
- Przecież to już dziś całkiem obcy dla mnie człowiek.
- Obcy. On, ten obcy, tak bez słowa zgodził się dla obcej kobiety na badanie zabawki.
Ty! - trząsł się ze złości. - To może nas rozłączyć - szepnął. Tak, zdołał to tylko szepnąć
nieśmiało.
- Musiałam ciebie ratować.
Starał się uspokoić. Wmawiał sobie śmieszność tej sytuacji. I sam siebie już nie
poznawał. Ta ucieczka przed szczurkiem szarpała mu nerwy. Posiedzi to cztery dni w domu.
- I co po czterech dniach? Toż on tymczasem uruchomi nowe okazy.
Załamała ręce. [ Pobierz całość w formacie PDF ]