ZafĂłn Carlos Ruiz ĹwiatĹa wrzeĹnia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

miejsca dla nas obojga&
Zwit pokrył miedzianym kobiercem morskie fale, kiedy Ir�ne dotarła do ostatniego słowa
pamiętnika. Pomyślała, że po raz pierwszy w życiu poznała kogoś tak dobrze. Nigdy nikt nie
miał odwagi wyznać jej swych najskrytszych sekretów z taką szczerością, z jaką przeczytany
właśnie pamiętnik ujawniał najbardziej osobiste myśli tej kobiety, której, paradoksalnie, nigdy
nie widziała na oczy. Kobiety, która zginęła dawno temu, zanim Ir�ne przyszła na świat.
& Nie mam z kim porozmawiać, nie mam komu się zwierzyć z trwogi, która ogarnia mnie
dzień po dniu. Czasami marzę o tym, by cofnąć czas i przekreślić to wszystko, co dotąd
przeżyłam. W takich chwilach właśnie rozumiem, że mój lęk i mój smutek są niczym w
porównaniu z jego lękiem i smutkiem, że on mnie potrzebuje, że bez mojego światła jego światło
zgaśnie na zawsze. Proszę tylko Boga, by dał nam siłę, by pozwolił nam przeżyć i uciec przed
cieniem rozpościerającym się nad nami. Mam wrażenie, że każda linijka, którą piszę w tym
pamiętniku, będzie moją ostatnią.
Ir�ne poczuła, że zaraz się rozpłacze, nie bardzo wiedziała dlaczego. W otaczającej ją
ciszy zapłakała na wspomnienie tej niewidzialnej damy, która poruszyła jakąś nieznaną dotąd
strunę w jej duszy. Dopiero teraz zauważyła, że na górze pierwszej strony widnieją imię i
nazwisko, które być może zdradzały tożsamość autorki pamiętnika:
Alma Maltisse
Po chwili Ir�ne ujrzała, jak żagiel Kyaneosa rozdziera mgiełkę, płynąc ku Domowi na
Cyplu. Wzięła pamiętnik i nieomalże na paluszkach wyszła na kolejną randkę z Ismaelem.
* * *
Po kilku zaledwie minutach łódz opłynęła cypel i znalazła się na wodach Czarnej Zatoki.
Zwiatło poranka rzucało cienie na wysokie ściany normandzkich klifów stawiających czoło
wodom oceanu. Padające na wodę promienie słońca odbijały się od spienionej powierzchni
oślepiającymi odblaskami lejącego się srebra. Aódz płynęła ostrym kursem na wiatr, kil niczym
sztylet rozcinał wodę. Dla Ismaela był to tylko kolejny rejs, dla Ir�ne wciąż jeszcze cudowna
przygoda.
W oczach początkującej żeglarki owo zapierające dech w piersiach widowisko było jak
obietnica tysiąca fascynujących przygód i tajemnic, jakie czekały na odkrycie w wodach oceanu.
Ismael, ze sterem w ręku, uśmiechnięty jak rzadko, trzymał kurs jachtu na lagunę. Ir�ne,
niekryjąca swego zauroczenia morzem, zaczęła relacjonować Ismaelowi wszystko, czego
dowiedziała się z pierwszej lektury pamiętnika Almy Maltisse.
To oczywiste, że pisała ten pamiętnik tylko dla siebie zauważyła Ir�ne. Zastanawia
mnie, dlaczego przez cały czas unika imion, nie podaje ani jednego. Jakby ludzie, wśród których
żyje, byli całkowicie anonimowi.
Nie da się go czytać stwierdził Ismael, który już dawno temu uznał, że nie zdoła
przebrnąć przez te zapiski.
Nieprawda zaoponowała Ir�ne. Problem w tym, że aby go zrozumieć, trzeba być
kobietą.
Ismael miał już na końcu języka jakąś ciętą replikę wobec insynuacji swego załoganta, ale
z niewiadomych przyczyn wolał zamilczeć i się wycofać.
W pewnym momencie Ismael zmienił kurs i skierował się ku wąskiemu przesmykowi.
Bardzo szybko tam dotarli, przepłynęli pomiędzy skałami i znalezli się na spokojnych wodach
laguny. Zatoczka, mająca zaledwie kilka metrów głębokości, była ogrodem przejrzystych
szmaragdów, a piaszczyste dno migotało niczym biały welon. Ir�ne z otwartymi ustami
podziwiała kryjące się na dnie laguny cuda. Aawica ryb podobnych do migoczących srebrnych
rzutek tańczyła pod kadłubem Kyaneosa .
To niewiarygodne wyjąkała Ir�ne.
To laguna sprostował, pragmatyczny jak zwykle, Ismael.
Potem, zanim Ir�ne zdążyła otrząsnąć się z hipnotycznego wrażenia, jakie wywierało na
niej to miejsce, chłopak opuścił żagiel i zacumował łódz. Kyaneos kołysał się teraz łagodnie
niczym liść na powierzchni kałuży.
No dobra. To chcesz zobaczyć tę jaskinię? [ Pobierz całość w formacie PDF ]