[ Pobierz całość w formacie PDF ]

razem Zeleny wracał dopiero w niedzielę w południe i dostawał po tym montowa-
niu takiego ataku, że brał jedną z tych swoich siekier i rąbał szafę. A potem czuł
się doskonale. Ale że montował z tatusiem trzy razy, porąbał tych szaf aż trzy.
Kiedy miałem przystąpić do bierzmowania, pan Zeleny zaproponował, że mi
kupi zegarek i będzie moim ojcem chrzestnym, ale pod warunkiem, że tatuś ni-
gdy już się do niego nie odezwie, że nigdy nie wez
mie go w sobotę, żeby mu
przytrzymywał nakrętki. Tak oto został moim chrzestnym, a jego żona Nany 
moją chrzestną. Ja jednakże wiedziałem, że mój chrzestny nie lubi tatusia jedynie
dlatego, że ojciec potrafi przeprowadzić cały remont generalny motocykla mar-
ki  Orion tylko za pomocą dłutka i młotka, bo mój chrzestny z kolei potrafił
posługując się samą siekierą wyciosać z drewien i drewek nawet zegar z kukułką.
Chrzestną Nanynkę lubiłem dlatego, że wyglądała tak, jak ja sobie wyobraża-
łem, że powinna wyglądać moja mama. Wracając ze szkoły zatrzymywałem się
zawsze przy płocie i spoglądałem na podwórze przed stodołą albo w głąb ogrodu.
Kiedy była ładna pogoda, chrzestny siedział przed stodołą, na koz
le miał umoco-
wany trzema klamrami pieniek, w palcach trzymał zaś malutkie kawałki drewna
i ociosywał je siekierą. Kiedy tak stałem przy płocie i przez chwilę patrzyłem na
poruszające się szybko ostrze, chrzestny nagle nie trafiał, gdzie należy, obracał
się i patrzył na mnie z wyrzutem, że się na niego gapię. A ja stałem, trzymałem
się sztachet płotu, a mój chrzestny trzymał siekierę i tak długo spoglądał na mnie,
dopóki sobie nie poszedłem dalej. A tam  o ten kawałek dalej  patrzyłem
przez płot na chrzestną Nany. Kiedy była ładna pogoda, nic tylko ryła nieustan-
nie, zgięta w pół obracała ziemię, kiedy przyszła wiosna i lato, ciągle okopywała
warzywa i rabatki kwiatowe. Czasami wcale jej nie widziałem, słyszałem ją tylko
149
i odgadywałem jej obecność po kolorze zgrzebnego fartucha, cała bowiem wplą-
tana była między krzewy czarnej porzeczki i rękoma i malutką motyczką pełła
i okopywała krzaki, szła tyłem, a kiedy podnosiła się, aby rozprostować krzyże,
widziałem, że jej ręce są tak duże jak ręce furmanów z browaru, palce miała ciągle
rozcapierzone, dłonie zaś tak spuchnięte, jakby zamiast nich miała dwa ogromne
racuchy.
Mój chrzestny Zeleny lubił palić, właściwie to nawet nie palił, ale raz po raz
zapalał cygaro. Ilekroć stałem przy płocie, zaczynał się obmacywać, szukał po
kieszeniach zapałek i dopiero zapaliwszy cygaro, zabierał się znów do roboty.
Właściwie to nigdy nie potrafiłem zgadnąć, co też chrzestny ciosa tą swoją sie-
kierką. Na otwartych wrotach stodoły wisiało pomiędzy dwoma gwoz
dziami chy-
ba z dziesięć siekier, małych i dużych. Chrzestny pracował czasami tą największą,
trzymał w palcach malutki klocek drewna, który ociosywał, ale ja nie odgadłem
nigdy, co to ma być i do czego się to nada. Kiedy indziej znów trzymał kawał dy-
la. Ale ociosywał go, obdziobywał tym najmniejszym toporkiem. A ja za każdym
razem myślałem, że robi zegar ścienny, taki, który gdy wybija godzinę, wyskakuje
z niego kukułka.
Pewnego razu mój chrzestny szukał po wszystkich kieszeniach zapałek, aby
przypalić sobie znowu swoje cygaro. Nie znalazłszy ich, zawołał w głąb ogrodu:
 Nanynko, podaj mi zapałki, dobrze?
Ale chrzestna nie usłyszała, bo znajdowała się w końcu ogrodu, gdzie przesie-
wała ziemię przez sito.
Chrzestny zaczął wrzeszczeć:
 Do licha, Nanynko, gdzie są te zapałki?
Chrzestna rzuciła łopatę i pognała co sił, fartuch zaczepiał się jej o gałęzie
porzeczek, biegła i wpadła do budynku, ale chrzestny już ryczał:
 Nanynko, kurwo wstrętna! Gdzie te zapałki?!
A chrzestna brudnymi rękoma wyplątywała się z firanek, trzymała pudeł-
ko zapałek, ale nie chciała pobrudzić firanek, więc wyplątywała się łokciami.
A chrzestny już się wydzierał:
 Ty kurwo jedna! Wbiję cię w ziemię jak gwóz
dz
!
Wstał i darł się wniebogłosy, i zaciskał pięści, język mu spuchł.
Chrzestna wybiegła z zapałkami, ale jak to zobaczyła, natychmiast wpadła do
stodoły i wyniosła skrzyneczkę, taką niewielką szafeczkę, i postawiła ją przed
moim chrzestnym, i podała mu siekierę  a on z całej siły rąbnął szafką o ziemię,
jedną ręką wybił tylną ścianę, po czym przewrócił ją na bok, tak że legła cała, coś
w niej zaskrzypiało, a chrzestny zaczął teraz uderzać siekierką tu i tam, tak że po
chwili z szafki nie została już ani jedna cała ścianka, ale i tego było chrzestnemu
za mało, rąbał drzwiczki i deski na drobne kawałki, a kiedy wreszcie zwalił się na
stary fotel i ciężko oddychał z szeroko rozstawionymi kolanami, chrzestna zabrała
te resztki szafki do fartucha i zaniosła do drewutni: drzazgi na podpałkę.
150
Co miesiąc chrzestna ciągnęła pusty wózek do handlu starzyzną, aby kupić tu
tanio starą szafkę, taką najtańszą, i przywoziła ją do domu nad rzeką, i wstawiała
do stodoły. A chrzestny  ilekroć chrzestna ją wiozła  zawsze się wstydził,
musiała ją wiez
ć przykrytą, zupełnie tak samo jak kiedy poderżnęła gardło gę-
si, musiała ją nieść z podwórza ukrytą pod fartuchem, bo wprawdzie chrzestny
bardzo lubił schrupać gąskę, ale nie mógł patrzeć na jej poderżnięte gardło.
I to ja właśnie przywodziłem na mojego chrzestnego rozmaite kłopoty. Ile-
kroć raz na miesiąc zajrzałem na jego podwórze albo do ogrodu, zawsze bywałem
świadkiem czegoś, czego się chrzestny póz
niej wstydził. Pewnie i on także nie
chciał się z nikim przyjaz
nić i dlatego został moim chrzestnym, kiedy tatuś mu
obiecał, że nigdy się do niego nie odezwie. Kiedy po wakacjach poszliśmy znowu
do szkoły, wracałem pewnego dnia po południu, było gorąco, a kiedy chciałem się
wykąpać i powiesiłem bluzę na sztachecie płotu, zobaczyłem, że chrzestna wypra-
ła ogromne firanki, tak duże jak okna jakiegoś hotelu. A teraz kładła w ogrodzie
długie listwy ze sterczącymi w górę gwoz
dziami i na tych gwoz
dziach napinała
te firanki. Kiedy póz
niej rozsunęła listwy, to jakby rozwinęła sztandar. Stwierdzi-
łem, że te firanki całe są zrobione szydełkiem i składają się z dwunastu miesięcy,
a każdy miesiąc miał zrobione szydełkiem aniołki, grono aniołków, które w zimie
jez
dziły na łyżwach, w lecie chwytały motyle, a jesienią tłoczyły wino z dojrza-
łych gron. Każdy miesiąc zrobiony był z aniołków, połączonych skomplikowa-
nymi słupkami. Z krajobrazem i zwierzątkami, motylami i ptakami. Patrzyłem
i zupełnie zapomniałem pójść się kąpać, tak pięknych firanek nigdy jeszcze nie
widziałem, gapiłem się na chrzestną, spostrzegłem, że ma tłuste ramiona opalone
zupełnie jak piaskarz, widziałem, że cała jest w tych firankach, ona też nie mogła
się napatrzeć na te swoje firanki, które sarna zrobiła i na które zapewne, skoro je [ Pobierz całość w formacie PDF ]