[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się pusty. Laura zniknęła.
- 93 -
S
R
ROZDZIAA
DZIESI
TY
Laura oczekiwała nadchodzącego świątecznego weekendu bez
najmniejszego entuzjazmu. Na dworze panował upał, w powietrzu unosiła się
wilgoć. A ona była w ciąży.
Ciepła pogoda pod koniec maja nie była niczym dziwnym, niespecjalnie
więc Laurze przeszkadzała. Nie mogła tego samego powiedzieć o ciąży. Coś
takiego nie przydarzyło się jej od dwudziestu lat. Już dawno zapomniała, czym
są poranne nudności. Teraz przypominała sobie o tym z męczącą regularnością
każdego ranka.
Póz
nym piątkowym popołudniem siedziała za biurkiem i tępo patrzyła w
przestrzeń. Wiedziała, że dawno już powinna pójść do domu. Przed nią leżała
lista spraw do załatwienia, przed pierwszym tegorocznym piknikiem w
przydomowym ogrodzie. Lista wydawała się nie mieć końca, a sama
perspektywa świąt zniechęcająca. Laura po prostu czuła się zmęczona.
- Nic ci nie jest?
Laura automatycznym uśmiechem zareagowała na troskę w głosie Ginnie.
- Nie, skądże - skłamała bez trudu. Podczas minionych trzech tygodni
nauczyła się tego znakomicie. Każdy członek rodziny, oprócz Heather, zadał jej
to pytanie co najmniej raz.
- Wcale nie wyglądasz dobrze. Musisz być bardzo zmęczona.
Laura wzruszyła ramionami.
- Przez ostatnie kilka tygodni miałyśmy mnóstwo roboty.
- Powiedz raczej, że to ty miałaś mnóstwo roboty - poprawiła ją Ginnie. -
Pracowałaś za trzech.
- Przecież nie mogłam odmówić. Trzeba brać, póki dają - próbowała
usprawiedliwić się Laura.
- 94 -
S
R
- Hm... - mruknęła sceptycznie Ginnie. - A co stało się z tym
superbudowlańcem, który nalegał, byś to ty osobiście urządziła mu wzorcowy
dom na jego osiedlu? - Ginnie próbowała nadać swemu głosowi obojętne
brzmienie, ale jej błyszczące zielone oczy zdradzały głębokie zainteresowanie.
Tym razem Laura musiała zmusić się do obojętnego wzruszenia
ramionami.
- Nic się z nim nie stało - odparła z udawaną beztroską. - Wykonałam
zlecenie, a on przysłał czek z hojną premią i tyle - wyjaśniła gładko, nie
dodając, że odesłała mu czek z premią przedarty na dwie równe części.
- Dziwne - mruknęła Ginnie.
- %7łe przysłał czek?
Ginnie obdarzyła ją chytrym uśmieszkiem.
- Nie. Dziwne, że nie pojawił się od tamtej pory. Przysięgłabym, że był
tobą zainteresowany... w sposób męsko-damski.
- Nie ma w tym nic dziwnego - zaprzeczyła Laura, z trudem zachowując
spokój. - Wydaje mi się, że Hank Branson miał już kiedyś niedobre
doświadczenie z jakąś kobietą i od tej pory jest ostrożny. - I ja zostałam za to
ukarana, dodała w myśli. Było jej niedobrze i marzyła, żeby już wreszcie pójść
do domu. - Może byśmy się już zmyły - powiedziała wesoło i wyjęła z szuflady
biurka torebkę. - Wszystko może poczekać do wtorku.
- Znakomity pomysł - ucieszyła się Ginnie. - Czemu sama o tym nie
pomyślałam?
Zazwyczaj Ginnie spędzała wszystkie święta ze swoją rodziną, ale tym
razem rodzina postanowiła spędzić te dni na wsi, a jej nie chciało się wyjeżdżać.
Kiedy Laura dowiedziała się, że Ginnie będzie sama, od razu zaprosiła ją do
siebie.
- Przyjdz
, o której ci będzie wygodnie - powiedziała, zamykając drzwi
biura.
- Na śniadanie? - zażartowała Ginnie.
- 95 -
S
R
- O dowolnej godzinie po południu - uściśliła Laura, podchodząc do auta.
Już wsiadała za kierownicę, kiedy znowu usłyszała głos swej współpracownicy.
- Czy mam coś przynieść?
- Tylko siebie - odparła Laura i odjeżdżając pomachała jej wesoło.
Kiedy tylko znalazła się poza zasięgiem wzroku Ginnie, przestała się
uśmiechać. Z jej piersi wyrwało się głębokie westchnienie. Była zmęczona, tak
bardzo zmęczona. Choć chętnie przypisałaby to swej ciąży, wiedziała, że jej
wczesne objawy tylko w niewielkim stopniu odpowiedzialne są za ten stan.
Usychała z tęsknoty za Hankiem. Na samo jego wspomnienie łzy
wypełniły jej oczy. Minęły trzy tygodnie od dnia, kiedy zniknęła z jego sypialni,
domu i życia. Miała wrażenie, że były to najdłuższe tygodnie jej życia.
Hank zadzwonił do niej tylko raz, tego samego dnia. Laura wciąż jeszcze
słyszała jego głos, pełen wyrzutów sumienia, kiedy błagał ją o przebaczenie i
prosił, żeby spotkała się z nim następnego dnia. Słyszała też swój własny głos,
cichy i delikatny, kiedy przyjmowała jego przeprosiny, smutny, kiedy
informowała go, że między nimi wszystko skończone.
Mówiąc to, Laura nie miała najmniejszych wątpliwości co do podjętej
przez siebie decyzji. Była pewna, że jest to wręcz jedyne wyjście. Jednak od
tamtej pory, we śnie i na jawie, bez przerwy nękały ją wątpliwości.
Kiedy pojawiły się pierwsze objawy ciąży, Laura oszalała z radości.
Będzie miała dziecko Hanka!
Z niecierpliwością czekała, aż czas potwierdzi jej podejrzenia. Musiała
wiedzieć natychmiast, a może nawet jeszcze wcześniej! Zrobiła niezbędne
badania. Kiedy lekarz potwierdził jej domysły, nagle poczuła się zbita z tropu.
Dziecko! Ma trzydzieści dziewięć lat i będzie miała dziecko! Nie, nie
jakieś dziecko. Będzie miała dziecko Hanka! [ Pobierz całość w formacie PDF ]