[ Pobierz całość w formacie PDF ]

już nie będę miała okazji, żeby jej powiedzieć, jak
bardzo ją kocham?  Zaszlochała głośno, a Shelly ob-
jęła ją ramieniem i posadziła na najbliższym krześle.
Jared patrzył, jak przekonuje kobietę, że na pewno
porozmawia jeszcze z córką i wszystko jej wyjaśni. Sam
miał wątpliwości, czy to prawda. Znakomicie wiedział,
że los nie zawsze daje człowiekowi drugą szansę.
Gdy Shelly pocieszała matkę Brittany, zadzwonił do
bazy, by zameldować, że odtransportowali ranną na
miejsce i muszą tu jeszcze kilka minut zaczekać. Zbli-
żała się trzecia rano, do końca dyżuru zostały jeszcze
148 LAURA IDING
cztery godziny. Reese postanowił uzupełnić zapas pali-
wa, więc umówił się z Jaredem, że przyleci po nich za
pół godziny.
Na szczęście Jared znalazł w pokoju pielęgniarek
świeżą kawę i natychmiast nalał sobie pełny kubek.
Shelly dołączyła do niego kilka minut póz
niej.
 Jak pięknie pachnie  zachwyciła się.
 I niez
le stawia na nogi.  Spojrzał na nią znad
brzegu kubka.  Jak tam matka Brittany? Dojdzie do
siebie?
Uśmiech Shelly zniknął.
 Jeśli dziewczyna przeżyje operację, to tak. Ale
jeżeli stanie się inaczej, to nie jestem pewna.
 No tak. Wydaje mi się, że niepotrzebnie rozbudzi-
łaś w niej fałszywą nadzieję.
 Co masz na myśli?
 %7łycie nie daje nam drugiej szansy. Pokłóciłem się
z bratem, a potem on zginął. I nic tego nie zmieni.
 A jeśli bym ci powiedziała, że to była moja wina?
Wybaczyłbyś mi?
Oczywiście, że by jej wybaczył, ale przecież nie
o tym rozmawiają.
 Shelly, zapewniam cię, że nie ty zawiniłaś.
 Nie kochałam go  wyrzuciła z siebie.  Poprosił
mnie o rękę, a ja nie odpowiedziałam, bo nie chciałam
wychodzić za niego za mąż. I chyba zobaczył tę prawdę
w moich oczach.
Zmarszczył brwi. Inaczej zapamiętał tamte wyda-
rzenia.
 Mark był pewien, że się pobierzecie. Zapytałem
go wprost, czy cię kocha, a on potwierdził.
Skrzywiła się lekko i odwróciła wzrok.
MI
KKIE L
DOWANIE 149
 Tak mu się wydawało, bo to był dobry człowiek.
Dziecko stało się świetnym pretekstem, żeby rzucić
studia. Nie pobralibyśmy się, tak więc widzisz, że ja
ponoszę winę za jego śmierć w takim samym stopniu,
jak i ty.  Podeszła do niego, odebrała mu kubek i od-
stawiła na stół, a potem ujęła jego dłonie.  Po dzisiej-
szej nocy wierzę, że życie daje nam czasami drugą
szansę  stwierdziła cicho.  Pomyśl, co powiedziała ta
kobieta o tym, jak rozstała się z córką w gniewie. %7łycie
jest za krótkie, żeby zbyt długo żywić do kogoś urazę.
Czy poczucie winy to nie jest właśnie podtrzymywanie
urazy, tylko na opak? Gdyby sytuacja się odwróciła,
przebaczyłbyś mi, prawda? A więc za co tak naprawdę
winisz Marka?
Mam mu za złe, że zginął, pomyślał Jared. Dopiero
teraz sobie to uświadomił. Winił brata za to, że się zabił!
Za to, że pił, a potem usiadł za kierownicą. Za to, że
sprowadził na rodzinę tyle cierpienia.
Zostawił Shelly i Tylera samych.
 Za nic Marka nie winię.  Te słowa brzmiały
nieprzekonująco nawet w jego własnych uszach.  Po-
winienem był mu jakoś pomóc.
 A on powinien być na tyle rozsądny, żeby nie
prowadzić samochodu po drinku.  Shelly powiedziała
głośno to, o czym on nawet bał się pomyśleć.  Bardzo
lubiłam Marka, ale to nie znaczy, że nie miał wad. Nikt
z nas nie jest doskonały. Jeśli Mark mógł popełniać
błędy, to przecież my też mamy do tego prawo.
Jak to możliwe, że Shelly potrafiła uporządkować
jego chaotyczne myśli? Nagle wszystko stało się jasne
jak słońce.
 Masz rację.  Przyciągnął ją do siebie. Objęła go
150 LAURA IDING
mocno, a on głęboko wciągnął powietrze, wdychając jej
znajomy zapach.  %7łycie jest za krótkie, żeby w nie-
skończoność mieć komuś coś za złe. Widziałem tylu
umierających ludzi, że powinienem dobrze o tym wie-
dzieć. Zaślepiło mnie poczucie winy. Nie dostrzegłem
całej prawdy.
 Ja też nie.  Odsunęła się nieco i spojrzała mu
w oczy.  Niesłusznie z
le cię potraktowałam. Nie po-
wiedziałam ci nawet, jak bardzo ci jestem wdzięczna za
dobroć i za krew, którą oddałeś dla Tylera.
 To ja muszę cię przeprosić.  Odgarnął jej włosy
z czoła.  Oddanie krwi to drobiazg. Zrobiłbym dla
ciebie wszystko, dla ciebie i dla twojego syna.  Zawa-
hał się. Jakiś głos w jego głowie nalegał: powiedz jej,
jak bardzo ją kochasz, ty idioto. Nie bądz
tchórzem.
 Och, Jared.  Oczy Shelly zaszły łzami. Czy tak
samo patrzyła na Marka? Czy w ten sposób mu mówiła,
że nigdy go nie pokocha?
Zanim zdążył wyznać jej uczucie, odezwał się jego
pager. Miał ochotę rzucić tym okropnym urządzeniem
o ścianę, ale w tej samej chwili Shelly wyjęła swój
z kieszeni.
 Reese skończył tankować. Nie wiedziałam, że
gdzieś poleciał  zdziwiła się.
 Umówiłem się z nim na lądowisku.  %7łe też pilot
musiał przylecieć właśnie teraz!
 Rozumiem.  Zamrugała oczami, trochę zdezo-
rientowana.  W takim razie chodz
my. Już jest póz
no.
 Ale nie za póz
no, żebym powiedział ci prawdę.
 Chwycił ją za ręce, zanim zdążyła się odsunąć. Pokój
pielęgniarek nie jest romantycznym miejscem, ale Jared
postanowił już nie czekać.  Kocham cię, Shelly. Poko-
MI
KKIE L
DOWANIE 151
chałem się, kiedy zobaczyłem, jak tańczysz z radości,
w tym śmiesznym kapelusiku na głowie. Wiem, że
jesteś silna, niezależna i tak naprawdę nikogo nie po-
trzebujesz. Ale ja potrzebuję ciebie. Czy zostaniesz
moją żoną?
Patrzyła na niego przez długą chwilę. Kiedy zoba-
czyła, że nadzieja w jego oczach gaśnie, zrozumiała, że
bierze jej milczenie za odmowę. Z
cisnęła mocno jego
dłonie.
 Jared, ależ ja cię potrzebuję, nawet nie zdajesz
sobie sprawy, jak bardzo. Bez ciebie te ostatnie dni
byłby dla mnie piekłem. Uważasz, że jestem silna?
Wcale nie.
 Pracowałaś i jednocześnie się uczyłaś, sama wy-
chowywałaś dziecko, bez niczyjej pomocy. Przeniosłaś
się do obcego miasta i zostałaś pielęgniarką w powietrz-
nym pogotowiu.  Uniósł brwi.  W porównaniu z tym
moje studia medyczne to dziecięca igraszka. [ Pobierz całość w formacie PDF ]