[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ma u siebie w pokoju. Udał się po nie, a Lota została sama. Obecność człowieka, którego ko-
chała i ceniła, uczyniła na niej silne wrażenie. Uspokoiło ją wspomnienie jego szlachetności,
miłości i dobroci, uczuła potrzebę pójść za nim, wzięła przeto robotę i udała się do niego, jak
to czyniła często. Zastała go przy otwieraniu pakietów i przeglądaniu ich. W niektórych zna-
lazły się rzeczy niezbyt miłe.
Spytała go o to i owo, odpowiedział krótko, potem stanął przy pulpicie i zaczął pisać.
Spędzili ze sobą w ten sposób godzinę, a w sercu Loty czynił się coraz większy mrok.
Czuła, jak trudno byłoby jej odkryć mężowi to, co miała na sercu, nawet gdyby był najlepiej
usposobiony. Popadła przeto w przygnębienie, tym przykrzejsze, że się musiała z nim kryć i
łzy połykać.
Zakłopotało ją bardzo pojawienie się służącego Wertera. Podał mężowi kartkę, a Albert
zwrócił się spokojnie do niej i powiedział: - Daj mu pistolety! - Potem rzeki chłopcu: - Pro-
szę pozdrowić pana i powiedzieć, że życzę mu szczęśliwej podróży! - Spadło to na nią jak
piorun. Zachwiała się na nogach powstawszy z krzesła i nie wiedziała, co się z nią dzieje.
Podeszła z wolna do ściany, drżąca ręką zdjęła pistolety, otarła je z kurzu i zawahała się. By-
łoby to trwało długo, gdyby nie pytające spojrzenie męża, które zakończyło sprawę. Nie mo-
gąc wyrzec słowa, wręczyła chłopcu nieszczęsną broń, a gdy wyszedł, zwinęła robotę i wró-
ciła j do swego pokoju w stanie niezmiernego niepokoju. Serce mówiło jej, co się stanie. ;
Była gotowa rzucić się do nóg mężowi, wyznać wszystko, opowiedzieć całe wczorajsze zaj-
ście, wziąć winę na siebie i zwierzyć mu się z obaw. Po chwili uświadomiła sobie, że to nie
przyda się na nic, a Albert stanowczo nie zgodzi się iść do Wertera! Podano obiad i przyszła
pewna znajoma, która... wpadła na chwilkę i zaraz iść musiała... ale została w końcu. Jej
obecność umożliwiła rozmowę przy stole. Oboje zmuszali się do mówienia, opowiadania i
zapominali po trosze o tym, co się dzieje.
Służący przyniósł pistolety Werterowi, który przyjął je z radością, dowiedziawszy się, że
dała mu je sama Lota. Kazał sobie przynieść chleba i wina, wysłał chłopca na obiad i usiadł
pisać.
 Przeszły przez twoje ręce, otarłaś je z kurzu, całuję je tysiące razy, dotykałaś ich... ty... ty
niebiańska istoto, pochwalasz tedy mój zamiar. Podajesz mi do rąk narzędzie, z rąk twoich
tedy pragnę przyjąć śmierć i przyjmuję ją! Wypytałem dobrze służącego. Drżałaś, podając mu
je, nie rzekłaś słowa pożegnania! Nie rzekłaś... biada mi! Czyżbyś zamknęła twe serce przede
mną z powodu krótkiego :momentu, który mnie złączył z tobą na wieki? Loto, tysiąc lat nie
zdoła zatrzeć tego wrażenia, a czuję, że nie możesz nienawidzić tego, który taką pała ku tobie
miłością .
Po jedzeniu kazał służącemu dokończyć pakowania, podarł mnóstwo papierów, wyszedł na
miasto i popłacił drobne długi. Wrócił do domu, wyszedł ponownie, udał się za miasto, mimo
deszczu spacerował po hrabskim parku, ruszył dalej w okolicę, o zmierzchu wrócił i siadł do
pisania
65
 Wilhelmie! Po raz ostami widziałem pola, lasy i niebo. %7łegnam cię! Przebacz mi, droga
matko! Pociesz ją, Wilhelmie! Niech was Bóg błogosławi! Wszystkie moje sprawy są w po-
rządku. Bywajcie zdrowi, spotkamy się kiedyś w lepszym świecie! .
 y
lem ci się odwdzięczył, Albercie, ale mi przebacz! Zburzyłem twój spokój domowy,
obudziłem pomiędzy wami wzajemne niedowierzanie. Bądz
zdrów! Ja odchodzę! Bądz
cie
szczęśliwi przez moją śmierć! Albercie! Daj szczęście temu aniołowi! Niech błogosławień-
stwo Boże spocznie na tobie! .
Przez resztę wieczoru przeglądał papiery, wiele z nich podarł i spalił, a zapieczętował kilka
dużych pakietów i zaadresował je do Wilhelma. Były to drobne artykuły i luz
ne myśli, któ-
rych sam dużo u niego widziałem. Około dziesiątej kazał dołożyć drew na kominek, przy-
nieść sobie flaszkę wina, a potem odesłał spać służącego. Służący spał, jak i reszta służby
domowej w odległym skrzydle. Chłopak nie rozbierając się padł na łóżko, by zaraz rano być
gotowym, gdyż pan mu zapowiedział, że dyliżans zajedzie przed dom około szóstej.
Po jedenastej
Cisza wkoło mnie głęboka, a dusza moja spokojna. Dzięki ci składam, Boże, za to, że w
ostatnich tych chwilach użyczyłeś mi tyle siły. Przystępuję, ukochana moja, do okna i poprzez
pędzące spiesznie chmury dostrzegam to tę, to ową gwiazdę na niebie! Nie pospadacie - my-
ślę - Bóg piastuje was i mnie na swoim łonie. Dostrzegłem gwiazdy dyszlowe Wielkiego
Wozu, który lubię najbardziej spośród wszystkich konstelacji. Gdym wychodził od ciebie
póz
ną nocą, widniała zawsze nad mą głową. Z jakimże upojeniem wpatrywałem się w nią
niekiedy! Czasem podnosiłem ręce i czyniłem ją znakiem, słupem granicznym szczęścia me-
go w tej chwili! O Loto, wszystko mi ciebie przypomina! Wszakże ciągle otoczony jestem
tobą, bowiem, jak dziecko niczego niesyte, nagromadziłem wkoło siebie różne drobiazgi,
uświęcone twym dotknięciem.
Ukochana sylweta!67 Zapisuję ci ją w spadku i proszę, byś ją szanowała. Przywarły do niej
niezliczone pocałunki moje, niesłychaną ilość razy żegnałem ją skinieniem wychodząc, a wi-
tałem, wracając do domu.
Osobną kartką proszę ojca twego, by zechciał zająć się mymi zwłokami. Na cmentarzu, w
samym kącie od strony pola rosną dwie lipy, tam pragnę spoczywać. Pewny jestem, że uczyni
to dla przyjaciela. Dołącz swą prośbę. Nie chcę się narzucać z sąsiedztwem pobożnym chrze-
ścijanom, bo może by nie radzi byli nieszczęśliwemu. A może lepiej pochowajcie mnie przy
drodze lub pośrodku bezludnej doliny, by kapłan, czy Lewita żegnał się ze strachem, mijając
mój kamień grobowy, albo Samarytanin łzę uronił68. [ Pobierz całość w formacie PDF ]