[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kamień, bo nie potrafił go używać, ale nie mogłam się powstrzymać.
Ron rzucił okiem na pustą drogę za moimi plecami.
 Gratuluję  rzucił.  Udało ci się wyrwać amulet z mojego uchwytu i umiesz się
porozumiewać w myślach za jego pomocą. Wiem, że to nie Barnaba cię tego nauczył. On ma
wyobraz
nię robaka. Czy to serafini? Następnym razem użyj wewnętrznego głosu. Strasznie
krzyczałaś.
Jego głos ociekał sarkazmem. Zrobił krok w moją Stronę, a ja natychmiast podniosłam
dłoń w obronnym geście. Ron zatrzymał się, oparł rękę na biodrze i spojrzał na mnie tak,
jakby patrzył na psa ujadającego za ogrodzeniem.
 A w ogóle co ty tu robisz? Nie powinnaś być teraz w szkole?
 Nie twoje zmartwienie  odparłam, podchodząc bliżej Barnaby i Nakity.  Puść ich.
Uśmiechnął się. Przypomniały mi się czasu, kiedy wierzyłam w ten uśmiech.
 Nie musisz się mnie obawiać, Madison. Nie skrzywdzę cię. Serafini by mnie zabili.
Jesteś ich kolejną wielką nadzieją.  Pokiwał głową, niemal śmiejąc mi się w twarz.
 Są gorsze rzeczy niż wyrządzenie komuś krzywdy.
I założę się, że ty o tym wiesz, dodałam w myślach. %7łałowałam, że Barnaba i Nakita
nie mogą mnie teraz poprzeć. Jezu, dziwnie się czułam, kiedy tak stali za mną, milczący i
nieruchomi. Nagle coś przyszło mi do głowy. Sięgnęłam do umysłu, próbując odnalez
ć
fioletowy blask Nakity i jasną zieleń Barnaby. Znalazłam je i zerwałam wszystkie połączenia
z amuletem Rona.
Ron zaklął i cofnął się, bo w tej samej chwili Barnaba i Nakita wrócili do życia.
Byłam naprawdę podekscytowana. Z wysiłku się zachwiałam. Starałam się rozdzielić
teraz
niejszość od przyszłości. Gdybym choć na chwilę się zawahała, oboje znowu zapadliby
w letarg bezczasu.
 Zostaw ją w spokoju, Ron!  krzyknął Barnaba i złapał mnie, a ja poczułam coś
dziwnego w swojej aurze. Nakita stanęła między nami. Zachciało mi się płakać. Uwolniłam
ich! Nie byłam jednak taka bezradna, nawet jeśli Barnaba musiał mnie podtrzymywać, żebym
nie upadła.
 To nie ja  stwierdził ponuro Ron.  Ona po prostu jest jeszcze za słaba. Barnaba
chwycił mnie mocniej, a ja powoli odzyskałam równowagę.
 Już dobrze  mruknęłam cicho. Teraz podzielność uwagi przychodziła mi o wiele
łatwiej. Kiedyś już zrywałam nici czasu, ale przez dłuższy czas tego nie robiłam. Poza tym
wtedy zrywałam więzi wytwarzane przez mój amulet, a nie amulet należący do kogoś innego.
To było... trudne, a ja nie mogłam koncentrować się na wszystkim jednocześnie.
Nakita, która pochyliła się instynktownie, teraz wyprostowała się powoli. Ron nie
chciał nas skrzywdzić. Był tylko ciekawy, co robimy. A ja nie zamierzałam mu tego
powiedzieć. Kiedy wreszcie stanęłam o własnych siłach, nie wydawał się zadowolony.
Mogliśmy w każdej chwili zniknąć, a on wiedział, że zostanie z niczym.
 Czego chcesz?  spytałam, choć było to oczywiste.  I kim był ten człowiek na
pustyni? Masz dość czasu, żeby go szkolić, co?
Ron rozłożył ręce, starając się wyglądać jak ktoś rozsądny.
 Chcę wiedzieć, co robisz  odparł.  To nie jest akcja. Gdyby tak było, spojrzałbym
w przyszłość.
Nakita stanęła między mną a Ronem.
 Więc możesz już stąd zniknąć, tak?  powiedziała, ale on ją zignorował i spojrzał na
Barnabę.
 Zabijasz tych, których kiedyś przysiągłeś chronić  zwrócił się sztywno Ron, a ja
zdałam sobie sprawę, że ci dwaj nie rozmawiali ze sobą, odkąd zostałam strażniczką czasu
ciemności i Barnaba go opuścił.  Dałem ci swój amulet, Barnabo. Byłeś moim najlepszym
żniwiarzem, ale teraz nie przyjąłbym cię z powrotem, nawet gdybyś błagał mnie o to przez
tysiąc lat. Sprzymierzyłeś się ze swoim wrogiem, z którym wcześniej walczyłeś? Spójrz na
Nakitę, na czarne paznokcie i błyszczącą torebkę. Ona nie jest wojownikiem. Poddałeś się
głupcom. Tym razem naprawdę upadłeś, aniele.
 Nie ty dałeś mi amulet  odparł Barnaba cierpko.  Zrobił to poprzednik twojego
poprzednika.  Wyciągnął przed siebie kamień, który zalśnił neutralnym zielonym światłem.
Wymieniłam z Nakitą pytające spojrzenia. Jak długo właściwie Barnaba w tym siedział? 
Nadal wierzę w wolną wolę  ciągnął ze stoickim spokojem.  Ale czasy się zmieniają. A ty
nie. Nic ci nie jestem winien. Okłamałeś mnie  dodał z goryczą.
 Zawiodłeś mnie  odparł Ron, jakby to wszystko, co właśnie usłyszał, było bez
znaczenia.  Kazałem ci trzymać język za zębami. Gdybyś mnie posłuchał, wszystko
poszłoby zgodnie z planem i żniwiarze światła byliby teraz górą.
 Kiedyś ci ufałem, wierzyłem, że robisz to, co należy  szepnął Barnaba.  Teraz
ufam Madison.
Ron prychnął.
 Tak łatwo przeszedłeś na stronę tych, którzy zabijają niewinnych  zakpił.
 To nieprawda  zaoponował Barnaba, ale w tej samej chwili przed Ronem stanęła
Nakita.
 Ten cel jest winny  rzuciła z zaczerwienioną ze złości twarzą.  Z
wiadomie
spowoduje śmierć wielu ludzi, a potem zrobi to jeszcze nieraz!
Spojrzałam na nią przerażona.
 Zamknij się!  wykrzyknęłam. Nakita była gotowa wszystko zepsuć! Ale mleko się
już rozlało. Oczy Rona rozbłysły.
 A więc to jednak jest akcja  powiedział.  A ja nie widziałem jeszcze przyszłości.
Nakita przybrała teatralną pozę.
 Serafini wiedzą więcej niż ty.
 Zamknij się wreszcie!  krzyknął Barnaba.
 I nie martw się  ciągnęła Nakita niezrażona  zabiję go, zanim zdążysz przydzielić
mu anioła stróża, który chroniłby go do dnia śmierci. Tym razem nie uda ci się zepsuć
idealnego planu serafinów! [ Pobierz całość w formacie PDF ]