[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Dolg zmarszczył czoło. Sprawiał wrażenie zaniepokojonego.
53
 O co chodzi?  zapytał Marco, a Staro w napięciu obserwował każdą zmianę w twarzy
syna Czarnoksiężnika.
Dolg skulił się.
 Co się stało?  niecierpliwił się Staro.
 Nie rozumiem tego  odparł Dolg.  Wyczuwam strach, przerażenie, rozpaczliwą
samotność. Nie wiem jednak, skąd to wszystko pochodzi. Te uczucia mogą dotyczyć
domu albo czasu, kiedy uciekła z domu... mogą też odnosić się do póz
niejszego okresu.
Ojciec potrafiłby to odczytać dokładnie.
Ram powiedział:
 Nie chcieliśmy obciążać Móriego jeszcze jedną wyprawą do Ciemności, poza tym Tell i
Rok nie daliby sobie bez niego rady w Królestwie Z
wiatła. Nigdy bym nie przypuszczał,
że Móri będzie nam potrzebny tak szybko! Ale poradzisz sobie z tym, Dolg. Może ktoś z
nas mógłby ci pomóc wzmocnić wrażenia? Wybierz najodpowiedniejszych!
Dolg otworzył oczy i rozejrzał się wokół.
 Marco. Cień. Armas. Sol, Shira, Mar i Heike. Stańcie dookoła mnie, po kolei dotykajcie
krajki, a potem niech każdy położy dłoń na moim ramieniu lub barku. Tylko leciutkie
dotknięcie, to wystarczy.
Przerwał na chwilę, po czym dodał:
 Faron także. Jeśli chcesz. Wydaje mi się, że twoja obecność może bardzo pomóc.
Władczy wódz po prostu skinął głową.
Wszyscy zrobili, jak Dolg sobie życzył. Reszta siedziała w milczeniu, nikt nie miał odwagi
się poruszyć. Sassa przestała oddychać, wszystko to było takie podniecające, że nie
mogła opanować drżenia. Jedyne, co ją rozczarowało, to fakt, że ona sama nie została
wezwana do pomocy. Uczestniczyła przecież w seansie, kiedy trzeba było oczyścić
szlachetne kamienie.
Ale to oczywiście coś zupełnie innego.
Cisza wydawała się namacalna, konkretna.
W końcu Dolg odetchnął głęboko i powiedział:
 Dziękuję! Nareszcie się udało!
Wszyscy pomocnicy wrócili na swoje miejsca i przyglądali mu się wyczekująco. W
pojez
dzie panował nastrój niczym w kościele.
 Staro  zaczął Dolg.  Chyba zgodzimy się wszyscy co do tego, że twoja córka
strasznie tęskni. Pragnie wrócić do domu, żałuje zbyt twardych słów.
Ci, którzy przed chwilą mu pomagali, kiwali głowami. Odczuwali dokładnie to samo.
 Chodzi tylko o to, by określić czas jej rozpaczy. Mogła ona mieć miejsce dawno temu,
wtedy kiedy Bella wybiegła z domu, a potem z jakichś powodów nie mogła powrócić.
Teraz powiem ci coś, co musisz znieść mężnie.
Widzieli, jak Staro skulił ramiona, przez zaciśnięte zęby głęboko wciągnął powietrze i
zatrzymał je w płucach.
 Wyczuwam śmierć, Staro. Otacza ją straszna, ziejąca trucizną śmierć. Nie umiem
jednak powiedzieć, czy to odnosi się do samej Belli, czy też tylko do otoczenia.
Marco rzekł z powagą:
54
 Sądzę, że powinieneś wyruszyć z nami, Staro. Powinieneś to zrobić dla spokoju swojej
duszy.
 Niezależnie od tego, co się stanie  zakończył Faron, który na ogół wypowiadał się
bardzo rzadko.  Kiedy dotykaliśmy najpierw wstążki, a potem Dolga, miałem wrażenie,
że potrafimy przynajmniej dowiedzieć się, jaki los spotkał twoją córkę.
 Czy życie ułożyło jej się dobrze, czy z
le?
 Tak, czy dobrze, czy z
le. Czy ktoś inny doszedł do bardziej konkretnych wniosków?
Odpowiedział mu Heike:
 Powinniśmy tu mieć moją kuzynkę Ingrid. Ona miała wyjątkową zdolność odczytywania
długich historii na podstawie przedmiotów. Dokładnie tak jak teraz zrobił Dolg,
odczytywała los człowieka, który dotykał tego przedmiotu. Potrafiła powiedzieć, co
przezywał póz
niej. Sądzę, podobnie jak Faron i Marco, że Staro postąpi rozsądnie, jadąc
z nami.
 Na czym opierasz tę teorię?  zapytał Marco.
 Na fakcie, że Bella poszła na wschód.
 Popatrz, popatrz  mruknął Faron.  Ja miałem takie samo wrażenie.
Staro ożywił się:
 Poszła w głąb Doliny Róż? Jesteście tego pewni?
 Jak dalece można być pewnym w takich okolicznościach?  uśmiechnął się Heike
krzywo.  Ale na zachód nie poszła, nie mieszka z innymi ludz
mi, i nie odniosłem
wrażenia, że żyje w wielkich lasach.
 My też nie  rozległo się wiele głosów.
 W porządku, w takim razie sprawa jest jasna  uznał Staro.  Kiedy możemy
wyruszyć? Może ona nas potrzebuje, czeka na nas...
 Spokojnie, spokojnie  powiedział Ram.  Po pierwsze od tamtej pory minął rok, a po
drugie, nawet nie wiemy, czy jeszcze żyje.
Staro rozglądał się rozpaczliwie wokół. [ Pobierz całość w formacie PDF ]