|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wolnicy spełniała prośby każdego, kto się do niej
zwrócił. W przyszłym roku, pomyślała Lindsay, wi
dząc ją zaaferowaną roznoszeniem kostiumów i re
kwizytów, będzie się krzątać koło swojego własnego
kostiumu.
Biorąc młotek, sięgnęła po nową parę baletek, po
łożyła je na podłodze i zaczęła w nie uderzać. Musi je
zmiękczyć, nim przyszyje tasiemki. Jej kostiumy wi
siały w szafie w odpowiedniej kolejności. Kakofonii
dzwięków zza kulis towarzyszył dzwięk walenia
młotkiem w drewno. Jeszcze trzeba dopilnować ma
kijażu i dopracować fryzurę, a także włożyć białą
spódniczkę do pierwszego aktu. Lindsay poddała się
tym czynnościom, świadoma obecności kamer wideo,
które rejestrowały wszystko. Nie ustąpiła tylko w jed
nym przypadku: wymogła, aby jej rozgrzewki odby
wały się na osobności. Tylko w ten sposób mogła
skupić uwagę, która jej będzie musiała wystarczyć na
najbliższe godziny.
IdÄ…c korytarzem w stronÄ™ kulisy po lewej stronie
GRA LUSTER 245
sceny, czuła narastające napięcie. To z tego miejsca,
po otwierającym przedstawienie tańcu zespołu, wpro
wadzajÄ…cym w atmosferÄ™ lasu, wyjdzie na scenÄ™. Mu
zyka i światła były już skierowane na nią. Wiedziała,
że Nick będzie czekać na swoje wyjście z prawej
strony. Obok niej stała Ruth, delikatnie przytrzymując
jej nadgarstek, życząc szczęścia bez wypowiadania
słów. W teatrze wszyscy są przesądni. Lindsay przy
glądała się tancerzom - kobietom w długich szatach
w kształcie dzwonków, mężczyznom w kaftanikach
i tunikach.
Dwadzieścia ruchów przy drążku, potem piętna
ście, dopóki nie odzyskała długiego, spokojnego od
dechu. Dziesięć poręczy, potem pięć. Poczuła su
chość w gardle. Omal jej nie zemdliło. Cieniutka
warstwa zimnego potu pojawiła się na skórze. Jeszcze
na sekundę zamknęła oczy, po czym wybiegła na
scenÄ™.
Powitały ją rzęsiste, nasilające się oklaski. Nie do
cierały do niej. Słyszała tylko muzykę. Jej ruchy po
płynęły w radosnym rytmie pierwszej sceny. Taniec
był krótki, ale wymagał wysiłku, i gdy ponownie
wbiegła za kulisę, na jej czole widniały perełki potu.
Pozwoliła się osuszyć, pokrzepiła skąpym łykiem wo
dy, cały czas nie spuszczając oczu z Nicka, który
tańczył drugą solową scenę. Wystarczyło parę sekund,
by podbił widownię.
- Och, tak - wyszeptała i odwróciła się do Ruth.
- Zanosi siÄ™ na wielki spektakl.
Akcja baletu koncentrowała się wokół dwóch
246 GRA LUSTER
głównych postaci i rzadkie były chwile, by jedno
z nich albo oboje nie znajdowali siÄ™ na deskach.
W końcowej scenie muzyka zwolniła tempo, a świat
ła imitowały niebieską mgiełkę. Lindsay miała na
sobie powiewną, sięgającą kolan szatę. Właśnie w tej
scenerii Ariel musi podjąć decyzję, czy złoży swą
nieśmiertelność na ołtarzu miłości; poślubienie
królewicza oznacza bowiem przystąpienie do świata
zwykłych śmiertelników i wyrzeczenie się całej
magii.
Lindsay tańczyła solo w lesie przy świetle księży
ca, wspominając prostotę i radość życia pośród drzew
i kwiatów. Dla miłości - ludzkiej, a więc śmiertelnej
- musi zrezygnować ze wszystkiego, co tak dobrze
zna. Przepełnia ją wielki smutek. Rozpacza, pada na
ziemię i płacze, kiedy do lasu wchodzi królewicz.
Klęka przed nią, dotyka jej ramienia, podnosi jej
twarz ku swojej.
W grandpas de deux wyraża swoją miłość do niej.
Ona jednak, choć czuje do niego sympatię, wciąż boi
się porzucić życie, które zna od zawsze, boi się stawić
czoło śmierci, stając się zwykłą śmiertelniczką. Unosi
się w powietrze, opromieniona światłem księżyca fru
wa wśród drzew, ale raz za razem, powodowana tęsk
notą, wraca do niego. Zatrzymuje się, ponieważ wsta
je świt i zbliża się chwila, gdy trzeba podjąć ostatecz
nÄ… decyzjÄ™.
On wyciąga po nią ręce, lecz ona się odwraca - nie
zdecydowana, wylękniona. On, zdesperowany, powo
li odchodzi. Ona przywołuje go w ostatniej chwili.
GRA LUSTER 247
Poprzez gałęzie drzew sączą się pierwsze promienie
słońca. Na koniec, gdy ofiarowuje mu swe serce i ży
cie, on unosi jÄ… w ramionach.
Kurtyna opadła, ale Nick trzymał ją nadal. Ich puls
poszybował wysoko i przez chwilę istnieli tylko oni,
zapatrzeni w siebie.
- Dziękuję. - Pocałował ją delikatnie, jak przyja
ciel na pożegnanie.
- Nick. - Emocja goniła emocję, wyrażały to jej
oczy, kiedy postawił ją na podłodze, nie dopuszczając
do głosu.
- Posłuchaj. - Kazał jej milczeć, wskazując wy
mownym gestem na zamkniętą kurtynę. Bombardo
wały ją wiwaty i oklaski. - Nie możemy pozwolić,
aby czekali w nieskończoność.
Kwiaty i ludzie. Zdawało się, że już nic i nikt nie
zmieści się w przepełnionej garderobie Lindsay. Było
gwarno i wesoło. Ktoś jej nalał kieliszek szampana.
Odstawiła go na bok. Była upojona chwilą. Odpowia
dała na pytania i uśmiechała się, ale niewiele do niej
docierało. Nadal w kostiumie i w makijażu była jesz
cze leśną zjawą.
Obecni tu mężczyzni we frakach i kobiety w olśnie
wajÄ…cych wieczorowych toaletach mieszali siÄ™ z elfami
i leśnymi duszkami. Zamieniła parę zdań ze sławnym
aktorem i z francuskim dyplomatą. Miała nadzieję, że
jej odpowiedzi są w miarę spójne i sensowne. Dostrzegła
Ruth i pomachała do niej.
- Zostań przy mnie, dobrze? - zapytała, kiedy
248 GRA LUSTER
dziewczyna próbowała się przedrzeć przez tłum. - Je
szcze nie jestem normalna; potrzebujÄ™ kogoÅ›.
- Och, Lindsay. - Ruth rzuciła się jej na szyję.
- Byłaś taka cudowna! Nie widziałam nigdy niczego
piękniejszego.
Lindsay roześmiała się i odwzajemniła uścisk.
- Sprowadz mnie tylko na ziemię. Wciąż jeszcze
bujam w obłokach.
Minęła dobra godzina, kiedy zaczęło się przerze
dzać. Po silnych emocjach Lindsay zaczęła odczuwać
zmęczenie. Dopiero Nick, któremu udało się wydo
stać ze swojej garderoby, opróżnił z ludzi jej pokój.
Widząc oznaki zmęczenia na jej twarzy, przypomniał
gościom o odbywającym się w pobliskiej restauracji
przyjęciu.
- Musicie wyjść, żeby pticzka mogła się przebrać
- rzekł z uśmiechem, poklepując po plecach i wypy
chajÄ…c za drzwi ostatnich wielbicieli. - Tylko zostaw
cie trochę szampana. I kawior - dodał - o ile będzie
rosyjski.
Nie minęło pięć minut, kiedy w pokoju wypełnio
nym po brzegi kwiatami zostali tylko we troje.
- No jak? - zwrócił się do Ruth. - Nie uważasz, że
twój mistrz spisał się na medal?
- Och, tak. - Ruth uśmiechnęła się do Lindsay.
- Była doskonała i piękna.
- Mam na myśli siebie. - Odrzucił do tyłu włosy
i wyglądał na obrażonego.
- Nie byłeś taki najgorszy - pocieszyła go Lind
say.
GRA LUSTER 249
- Nie byłem najgorszy? - prychnął pogardliwie.
- Ruth, proszę cię, żebyś zostawiła nas na chwilę
samych. Ta dama i ja mamy sobie coÅ› do powie
dzenia.
- Oczywiście.
Ruth nie zdążyła zrobić kroku, gdy Lindsay chwy
ciła ją za rękę.
- Zaczekaj. - Wzięła z toaletki różę, jedną z tych,
które po przedstawieniu upadły u jej stóp, i wręczyła
ją Ruth. - Dla mojej następczyni w roli Ariela. W nie
dalekiej przyszłości.
Ruth zaniemówiła, popatrzyła na różę, potem
na Lindsay, a choć jej oczy wyrażały tak wiele, kiw
nęła tylko w podziękowaniu głową i wybiegła z po
koju.
- Ach, ty mój ptaszku. - Nick ujął Lindsay za rękę
i złożył na niej pocałunek. - Masz takie dobre ser
duszko.
W zamian pogłaskała jego palce.
- Ale dasz jej tę rolę? Za trzy, może za dwa lata.
Skinął głową na znak zgody.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plgrolux.keep.pl
|
