[ Pobierz całość w formacie PDF ]

memorandum, które opracował kryminolog i prawnik Paul Johann Anselm von
Feuerbachjako raport dla królowej Bawarii, Karoliny, aż się roi od
możliwych koligacji, małżeństw morganatycznych, zatuszowanych błędów,
otwartych testamentów i zamkniętych tchawic niewygodnych świadków. Istna
lawina publikacji o przypadku Kaspara Hausera, trwająca do dziś, zawiera
podobne dociekania. Natomiast właściwy, zdumiewający aspekt tej sprawy,
którym są nabyte zdolności paranormalne Kaspara Hausera, bywa
wzmiankowany co najwyżej jako dziwaczna okoliczność uboczna. Jeśli w
ogóle wspomina się o czymś innym niż spiski arystokratyczne, to o tym,
że Kaspar Hauser nie widział przedmiotów w normalnej perspektywie,
typowej dla wzroku człowieka, ale dwuwymiarowo, co było zrozumiałym
skutkiem jego jaskiniowego bytowania. Mniej zrozumiałymi nie chciano się
zajmować. My też nie będziemy dłużej tego robić, gdyż i bez tego
wystarczająco uzasadnione jest następujące stwierdzenie: drzemie w nas
ogromny, różnorodny i wykraczający poza ewolucję potencjał, który może
być zaktywizowany na najróżniejsze sposoby albo występowaćw postaci
talentu.
Możemy więc przestać się zajmować naturalnymi talentami hipnotycznymi,
nadzwyczajnymi zdolnościami powstałymi w wyniku zewnętrznych
oddziaływań, żonglerami liczb i innymi kaprysami przypadku i skierować
uwagę na właściwe sedno sprawy: świadome rozbudzanie sił
ezoteryczno-paranormalnych oraz osoby, którym - jak się wydaje - udało
się to w toku dziejów ludzkości.
W tym względzie co prawda obraz nie jest jednolity. Zakres możliwych
zdolności, które należałoby rozbudzić, jest wprost nieskończony i nikt,
kto sam nie jest  rozbudzony", nie może na pewno powiedzieć, po czym
można rozpoznać kogoś znajdującego się na wyższej płaszczyz
nie - aby
pozostać przy terminologii ezoterycznej. A już zupełnie nie jest w
stanie tego zrobić, gdy dana osoba stara się ukryć swoje wtajemniczenie.
Problematyka ta jest stałym tematem literatury science fiction i nawet
znany autor książek z tej dziedziny, A.E. van Vogt, który najbardziej
konsekwentnie się z nią zmagał, miał świadomość niemożliwości trafnego
zobrazowania. Jego kolega John W. CampbelIjr., słynny wydawca Astounding
Science Fiction, pisał w związku z tym w 1941 r.:  Nikt nie idzie do
lekarza, aby ogłosić swoje całkowite zdrowie, ani do psychiatry, aby
zademonstrować mu psychiczne zrównoważenie, brak kompleksów, spokój
wewnętrzny i całkowitą kontrolę nad własnym życiem".
Niełatwo jest wytropić ewentualnych  mistrzów Ziemi". Kto rzeczywiście
dostał się w wyższe sfery, ten prawdopodobnie oprze się także pokusie
zerwania z anonimowością. Pokusie, której ulegają  normalni" geniusze,
jeśli chcemy ich tak nazywać.
Albert Einstein, autor zarysu całkiem nowej wizji wszechświata i pionier
nowych dróg w myśleniu, którymi nikt przed nim jeszcze nie kroczył
(przynajmniej publicznie), przez całe życie spotykał się ze sprzeciwem,
wrogością i jaskrawym brakiem zrozumienia. Pod koniec życia oświadczył
zgorzkniały:  Gdybym mógł to przewidzieć, zostałbym hydraulikiem".
Prawdopodobnie Einstein wyciągnął wnioski z tej póz
nej wiedzy, wiele
bowiem przemawia za tym, że w ostatniej chwili postanowił nie publikować
jednolitej teorii pola, wszechobejmującej zasady elementarnej, którą
starano się odkryć przez dziesiątki lat, ale zabrał ją ze sobą do grobu.
Inni być może od początku pozostali w cieniu albo wyłożyli tylko zakryte
karty na stół historii. Może je zresztą i odkryli, tyle że nikt nie
umiał tych kart  odczytać" ...
Tak więc zetknęliśmy się z problemem odmienności w ogóle. Doprawdy
niełatwo jest zrozumieć inną osobę, nawet wtedy, gdy jest do nas bardzo
podobna. Dowodzą tego stałe niepowodzenia związków partnerskich, które
łączy niebo, ale na ziemi stają się piekłem.
Zrozumienie staje się całkowicie niemożliwe, gdy dana osoba wcale do nas
nie jest podobna. W motywy postępowania niektórych ludzi nikt inny nie
jest po prostu w stanie się wczuć. Nie bez racji powiada się:  Choćby [ Pobierz całość w formacie PDF ]