[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zdenerwowałem, kiedy miasto nie chciało uwiecznić mego dzieła, że
postanowiłem zapomnieć o całej sprawie. Spójrz — wiedziałem na przykład,
że ten kawałek jest obluzowany!
Oderwał od ścianki jedną złotą płytkę i uśmiechając się rzucił ją na ziemię.
Alvin domyślił się, że miała to być dla niego lekcja. Powiedział mu to ten
dziwny instynkt zwany intuicją, który zdaje się rozumieć przenośnie
niedostępne samej tylko logice. Patrzył na leżącą u jego stóp złotą płytkę i
starał się połączyć to jakoś z problemem, który okupował teraz jego umysł.
Kiedy wiedziało się, że odpowiedź istnieje, nietrudno było ją znaleźć.
— Rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć — zwrócił się do Khedrona. —
W Diaspar istnieją obiekty nie zabezpieczone w układach pamięci przed
zniszczeniem, a więc nigdy ich nie znajdę za pośrednictwem monitorów z
Gmachu Rady. Gdybym tam teraz poszedł i usiłował odszukać ten placyk,
nie znalazłbym ani śladu murku, na którym teraz siedzimy.
— Sądzę, że znalazłbyś murek, ale nie byłoby na nim tej mozaiki.
— Tak, rozumiem — powiedział Alvin zbyt niecierpliwy, aby wdawać się
teraz w szczegóły. — Na tej samej zasadzie mogą istnieć fragmenty miasta,
które nigdy nie zostały odwzorowane w układach wieczności, ale nie uległy
jeszcze zniszczeniu. Wciąż jednak nie rozumiem, jaki to ma związek ze mną.
Wiem, że zewnętrzny mur istnieje — i że nie ma w nim żadnych otworów.
— Być może nie ma drogi na zewnątrz — odparł Khedron. — Nie mogę ci nic
obiecywać. Uważam jednak, że monitory mogą nam jeszcze dużo powiedzieć
— jeśli zezwoli im na to Centralny Komputer. A wydaje mi się, że on cię lubi.
W drodze do Gmachu Rady Alvin rozważał to ostatnie stwierdzenie Błazna.
Do tej pory sądził, że dostał się do Monitorów tylko dzięki wpływom
Khedrona. Nie przyszło mu nawet do głowy, że stało się tak za sprawą
jakiejś jego własnej cechy wewnętrznej. Odmieniec musi borykać się z
wieloma przeciwnościami losu — to mogło być jedno z praw
kompensujących w jakimś stopniu te niedogodności...
W sali, w której Alvin spędził ostatnio tyle godzin, dominował nadal nie
zmieniony obraz miasta. Patrzył teraz nań z nowym zrozumieniem;
wszystko, co widział, istniało — ale nie całe Diaspar mogło tu być
odtworzone. Te nieścisłości musiały być jednak nieznaczne — i jak się
domyślał — nie wykrywalne.
— Próbowałem już tego wiele lat temu — powiedział Khedron zasiadając za
pulpitem monitora — ale elementy sterownicze nie reagowały wtedy na moje
manipulacje. Może teraz mnie posłuchają.
Powoli, a potem z rosnącą pewnością siebie, jak gdyby odzyskując dawno
zapomnianą wprawę, palce Khedrona przesuwały się nad pulpitem
sterowniczym spoczywając co chwila na punktach węzłowych siatki
czujnikowej wmontowanej w widniejącą przed nim płytę.
—^ Myślę, że to było tak — odezwał się w końcu Khedron. — Zresztą zaraz
się przekonamy.
Ekran rozjarzył się powracając do życia, ale zamiast obrazu, którego
spodziewał się Alvin, pojawił się na nim zaskakujący komunikat:
NAWRÓT ROZPOCZNIE SIĘ Z CHWILĄ NASTAWIENIA SZYBKOŚCI
COFANIA
— Głupiec ze mnie — mruknął Khedron. — Wszystko inne zrobiłem dobrze, [ Pobierz całość w formacie PDF ]