[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się ani nie złożył ukłonu, nie prosił też o łaskę. Miał jasne włosy, tak jak młody lord, niebieskie
oczy, i chociaż knebel zniekształcał mu usta, jego twarz była spokojna; pod tym względem przypo-
minała Różyczce twarz Aleksego. Pokornie patrzył w dół, a Różyczka starała się ukryć, jak bardzo
fascynuje ją harmonijna budowa jego ciała i napęczniały penis. Odniosła wrażenie, jakby
245
jego obojętna mina była tylko maską, pod którą kryła się głęboka rozterka.
Lord Stefan nieoczekiwanie odwrócił się w drugą stronę, jakby nie mógł zapanować nad sobą.
 Nie bądz
zbyt sentymentalny. On zasłużył sobie na pobyt
w wiosce  powiedział królewicz zimnym tonem. Władczym
gestem uciszył lamentujących niewolników.
Strażnicy przyglądali się wszystkiemu uśmiechnięci, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach.
Różyczka nie śmiała na nich spojrzeć; mogłaby napotkać ich oczy, a to oznaczałoby dla niej jeszcze
większe upokorzenie.
Jednak królewicz kazał jej podejść do przodu i wysłuchać dalszych instrukcji na klęczkach.
 Popatrz na tych nieszczęśników  powiedział z wyraz
ną
dezaprobatą.  Zostaną odesłani do Wioski Królewskiej, naj
większej i najlepiej prosperującej w naszym królestwie. Zamieszku
ją ją rodziny wszystkich tych, którzy służą nam tutaj; rzemieślnicy
wytwarzają płótno, proste meble, zaopatrują nas w wino, żywność,
mleko i masło. Mamy tam mleczarnię i kurzą fermę, są tam też
wszyscy ci, którzy budują miasteczka w różnych miejscach.
Różyczka spojrzała na uwięzionych książąt i księżniczki; chociaż nie wolno im już było płakać ani
jęczeć błagalnie, nadal trwali w ukłonie przed następcą tronu, który zdawał się nie zwracać na nich
najmniejszej uwagi.
 Jest to chyba najpiękniejsza wioska w tym królestwie 
kontynuował królewicz  z bardzo surowym starostą i licznymi
gospodami i tawernami, bardzo popularnymi wśród żołnierzy.
Wioska korzysta z pewnego szczególnego przywileju niedostęp
nego dla innych: urządzane są tu licytacje, na których można
nabyć na czas ciepłych miesięcy książęta i księżniczki w celu
wymierzenia im kary. Może to uczynić każdy mieszkaniec wio
ski, jeśli ma złoto.
Wyglądało na to, że część niewolników nie posłuchała zakazu i nadal wykrzykiwała coś błagalnie
do królewicza, który wreszcie pstryknął palcami, daj ąc znak strażnikom, aby za pomocą rzemieni i
długich trzepaczek zaprowadzili porządek. Natychmiast za-
246
panował zgiełk, zrozpaczeni niewolnicy stłoczyli się, wypinając w stronę dręczycieli swoje
delikatne piersi i członki, jakby za wszelką cenę musieli chronić obolałe pośladki.
Jednak wysoki złotowłosy książę Tristan nie próbował w ogóle osłonić się przed chłostą, dryfował
jedynie biernie w tłumie, popychany w różne strony. Cały czas patrzył na swego pana, dopiero po
długiej chwili odwrócił się powoli i przeniósł wzrok na Różyczkę.
Jej serce skoczyło żwawiej, poczuła lekki zawrót głowy. Wpatrywała się w te nieprzeniknione
niebieskie oczy, myśląc jednocześnie: Ach, więc o to chodzi z tą wioską.
 To okrutna służba  odezwała się lady Juliana. Najwy
raz
niej postanowiła przebłagać królewicza.  Licytacja rozpo
czyna się natychmiast po przybyciu niewolników i można się
domyślić, że przyjdą na nią nawet żebracy i zwykłe prostaki.
Przecież dla wioski to dzień świąteczny. A każdy z tych niewol
ników jest kupowany nie tylko w celu odbycia kary lub dla
poniżenia go, lecz także do najnędzniejszych prac. Pamiętaj,
że mieszkańcy wioski to ludzie praktyczni. Nie trzymaliby u sie
bie nawet najpiękniejszego księcia lub księżniczki dla samej
przyjemności.
Różyczka przypomniała sobie słowa Aleksego o tym, jak stał na drewnianej platformie pośrodku
rynku, prezentując swe ciało prostej gawiedzi, i czuł się upokorzony. Gniazdko między jej udami
dało nagle o sobie znać; poczuła niemal bolesne pulsowanie żądzy. Jednocześnie dręczył ją lęk.
 No tak, ale przy całym swoim okrucieństwie jest to
wzniosła kara  zaoponował królewicz, popatrując na niepocie
szonego lorda Stefana, który milczał, zwrócony plecami do księ
cia Tristana.  Tylko nieliczni niewolnicy potrafią nauczyć się
w zamku przez cały rok tyle, ile w wiosce w ciągu zaledwie kilku
ciepłych miesięcy. I oczywiście nie wolno ich tam krzywdzić
w większym stopniu niż w zamku. Obowiązują te same zasady:
żadnych poważnych skaleczeń, żadnych ran ciętych, żadnych
oparzeń. Co tydzień wprowadza się ich do sali niewolników,
gdzie są kąpani i namaszczani olejkiem. A kiedy już wracaj ą do
247
zamku, są nie tylko kochani i łagodni, lecz jak nowo narodzeni, pełni niezrównanych sił i urody.
Książę Aleksy też byłjak nowo narodzony, pomyślała Różyczka z mocno bijącym sercem.
Zastanawiała się, czy ktoś dostrzega teraz jej zmieszanie i podniecenie. Książę Tristan stał wśród
innych niewolników, jego niebieskie oczy wpatrywały się niepo-ruszenie w plecy lorda Stefana.
W jej głowie kłębiły się śmiałe wizje. I co oznaczały te słowa Aleksego, że tego typu kara to objaw
łaski, a jeśli powolna nauka wyda jej się zbyt trudna, może się przygotować na bardziej surową
karę?
Lady Juliana pokręciła głową.
Przecież mamy dopiero wiosnę  powiedziała.  Ci
biedacy spędzą tu całą wieczność. Ach, upał i muchy, i ciężka
praca! Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się tu ich wykorzystuje!
I jeszcze żołnierze tłoczący się w tawernach i gospodach; naresz
cie mogą kupić sobie za parę miedziaków pięknego księcia lub
śliczną księżniczkę, o jakich nie mogli dotąd nawet marzyć.
Wyolbrzymiasz to wszystko  mruknął królewicz.
A czy ty wysłałbyś tam swoją niewolnicę?  zapytał go
ponownie lord Stefan.  Nie chcę, aby on się tam znalazł 
dodał ciszej.  Mimo to potępiłem go nawet przed królową.
W takim razie nie masz wyboru. A jeśli chodzi o twoje
pytanie: owszem, wysłałbym tam swoją niewolnicę, jakkolwiek
taka kara nie spotkała jeszcze żadnego niewolnika królowej ani
następcy trony.  Królewicz niemal wzgardliwie odwrócił się
plecami do niewolników. Różyczka nadal patrzyła na pięknego
księcia Tristana, który niewzruszenie szedł przed siebie.
Dotarł do ogrodzenia i chociaż rosły strażnik zamierzył się na niego skórzanym pasem, nie okazał
nawet cienia strachu.
 Och, on cię obserwuje westchnęła lady Juliana i natych
miast lord Stefan odwrócił się ponownie. Obaj mężczyz
ni zmie
rzyli się wzrokiem.
Różyczka patrzyła jak urzeczona na lorda Tristana, który powoli i z wdziękiem ukląkł, po czym
ucałował ziemię u stóp swego pana.
748
 Za póz
no  orzekł królewicz. Ta drobna oznaka afektu i pokory nie ma już teraz znaczenia.
Książę Tristan powstał z klęczek, ze stoickim spokojem patrzył potulnie w dół. Lord Stefan rzucił
się do przodu, objął go gwałtownie nad parkanem, a potem przycisnął mocno do piersi, jakby chciał
go zmiażdżyć, i począł całować namiętnie po twarzy i głowie. Książę Tristan, z rękami związanymi
na karku, bez słów odwzajemniał pocałunki. [ Pobierz całość w formacie PDF ]