[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zresztą, którego w okropnym ambarasie znalazłam, albowiem jakaś tam retorta
pęknąwszy () twarz mu zeszpeciła, a on, jak państwu wiadomo, ma się wkrótce
żenić. Aptekarz tedy jak powiadam, chociaż z obwinięta twarzą, mówił mi jednak,
że się widział z panem z wieczora, i że istotnie wielką zmianę, tak w słowach
jakoteż i w twarzy pańskiej zauważał. Profesor zaś, dziwiąc się nadzwyczajnie że
pana dotąd nie ma w domu, powiedział mi, że się widział z panem na ulicy o
godzinie dziesiątej wieczór, i że pana znalazł w niezwykłem zamyśleniu. Słowem,
zdaje mi się  dodała Magdusia  że wszystko jest tak dobrze urządzone, że nic
już nie pozostaje do życzenia.
 Oh! jeszcze wiele zostaje!  pomyślałem, i obracając swe słowa do Magdusi 
pamiętaj!  zawołałem  od tej chwli drzwi od sieni mają być dniem i nocą ciągle
zamknięte. Mie-
--------------------------
() Rzeczywiście otrzymywał kwas Nadchlorny (Accidum perchloricum).
szkańcy miasta dziwić się temu nie powinni, bo nieraz i przy mnie, gdym z domu
wychodził, tak bywało, tem więcej przeto i wy obie zamykać się powinniście, ie i
tutejsze kobiety, w niebytności swych mężów, wszystkie tak robią. Lewińskiego
pod żadnym względem do tego pokoju nie wpuszczaj, chyba, że go pani zawołać
każe. Drzwi te pokojowe mają być zawsze na haczyk zaczepione. Przybyły gość tem
bardziej się nie zadziwi, że prawie od pół roku, jest do tego przyzwyczajony.
 Ty zaś w rozmowach swoich z niemi lub z ich sługami, nieznacznie dasz im do
zrozumienia, że pani twoja słaba i cierpiąca, w negliżu często jest być
zmuszoną, z tego powodu skarżąc się niby, wyrzekaj, że ciągle jak w klasztorze
lub w fortecy, w zamknięciu żyć musicie. Pamiętaj że o wszystkiem i bądz

roztropną! Tymczasem zaś prześpij się trochę, gdyż najdalej za parę godzin, nowa
tu scena odbyć się powinna.
W pokoju naszym sypialnym, oprócz podwójnego łóżka, kotarą zasłoniętego, kilku
krzeseł, sofy i stolika, była jeszcze niewielka szafka. W wierzchniej połowie
tej szafki, były podwójne drzwiczki, ale nie szklane; za temi drzwiczkami, były
dwie półki, które wyjąłem, i przybiwszy wewnątrz żelazny haczyk, to próżne
miejsce na ukrywanie się moje przygotowałem.
Szafeczka ta, która ważną rolę grać będzie w moich wypadkach, dla tego tak
drobnostkowo przezemnie opisaną została, szafeczka ta mówię, mająca pięć ćwierci
łokci wysokości do tej połowy, od której szklane drzwi się zaczynały i trzy
ćwierci szerokości, tak była mała i wązka, że zaledwie siedzącego w niej
człowieka, pomieścić mogła. Ztąd zdawała się tak niewielką, że na pierwszy rzut
oka, usuwała wszelkie podejrzenie, aby tam mógł się kto ukryć, w wierzchniej zaś
części, tyle razy wspomnionej szafeczki, widać było przez szkło, naczynia
fajansowe.
Okien w tym pokoju było cztery, z których dwa wychodziły na ulicę, a dwa na
podwórze. Z którejkolwiek więc bądz
strony kto przechodził, lub przejeżdżał,
mogł być zawsze z pokoju tego widziany. Okna te oprócz ram podwójnych, były
jeszcze w taki sposób zasłonięte kwiatami, że patrzącemu w dzień z ulicy, nie
można było widzieć, co się dzieje w pokoju; przy świecy zaś, oprócz zamykających
się szczelnie okiennic, były jeszcze firanki tak opuszczone, że najciekawsze z
ulicy oko, nic dojrzeć nie było w stanie.
Po odejściu Magdusi, ja z moją żoną naradzaliśmy się nad środkami udawania
rozpaczy, tyle w położeniu jej potrzebnej. O liście pisanym przezemnie do
atamana, ona wiedzieć nibyto nie powinna, a zatem w całej tej mającej się
odegrać roli, jej nie należało na chwilę przypuszczać myśli, że ja mogłem
dopuścić się samobójstwa, a wnosić, że mię aresztowano, i domagać się od władzy
mojego uwolnienia; gdy tymczasem zwierzchność, widząc ile ją kosztuje sama myśl
o mojem aresztowaniu, nie powinna jej o tem, ie ja nie żyję, objawić.
Tak rozumując, należało zapobiedz nieporozumieniu, niechcąc przeto długiem
maskowaniem się, męczyć Albiny, napisałem do niej drugi list po polsku, w którym
zawiadomiłem ją w krótkich wyrazach o tem, com pisał do atamana po francusku.
List ten był położony w szufladzie od stolika, miał być niby przypadkiem zrana
przez Marję znaleziony, i Albinie przy poszukujących mię urzędnikach oddany.
Plan ten zdawał się być łatwym do wykonania, ale odegrać rolę tę mojej żonie, a
odegrać z całą siłą i sztuką rzeczywistej rozpaczy wobec urzędników, trzeba było
mieć dar porządnie utalentowanej w rolach tragicznych aktorki, a każdy przyzna,
że od tej roli, zależeć miało ich moralne o mojem rzeczywistem samobójstwie
przekonanie, a zatem i cała przyszłość.
Takiemi zajęci myślami, śmieliśmy się i żartowali wspólnie, a jako
niedoświadczonym nam się zdawało, że to wszystko da się łatwo urządzić, lecz w
miarę tego jak na ulicy coraz bardziej rozwidniać się zaczęło, ruch się
powiększał i co chwila przybycia mię poszukujących oczekiwać należało, nam już
było nie do śmiechu i nie do żartów, bo tylko com zdążył zbudzić Magdusię i w
swoją schować się szafkę, gdy przybycie atamana Każewnikowa, dowódzcy bataljonu
pułkownika Aniczkowa, policmajstra podpułkownika A
oginowa, i kozackiego majora
Matwiejewa, nowe tu sceny zrządziły.
Albina już nie udaniem, ale rzeczywiście przybyciem tylu osób przestraszona, [ Pobierz całość w formacie PDF ]