[ Pobierz całość w formacie PDF ]

konkurencję - słowem, literatura fachowa i dokształt - wszystko sfinansowane przez Dyrekcję
Metra.
Wszyscy podró\
ni widzieli, słyszeli albo oglądali w telewizji sceny mro\
Ä…ce krew w
\
yłach, a ja od roku 1985 regularnie korzystam z meksykańskiego metra i zdarzył mi się tylko
jeden niegroz
ny incydent. A przecie\
stanowię grupę największego ryzyka.
Ze względu na wygląd.
Biały człowiek, czyli gringo, jest w metrze widoczny ze znacznej odległości - zdradza
go przede wszystkim wzrost. (Populacja Meksykanów sięga przeciętnemu białemu najwy\
ej
do ramion, więc w ka\
dym miejscu, w autobusie, w biurze, na ulicy gringo wystaje ponad
tłum jak Azja na palu.)
Na dodatek biały odstaje od otoczenia ze względu na ró\
nice stroju, karnacji, rysów
twarzy, koloru oczu i włosów (nikt w Europie nie ma włosów tak granatowych, gęstych,
tłustych i obfitujących we florę i faunę jak przeciętny Meksykanin). Gringo się nie schowa i
kropka. W metrze widać go z odległości wielu metrów.
Przyciąga niestety nie tylko wzrok panien na wydaniu szukających frajerów z
posagiem i zagranicznym obywatelstwem. PrzyciÄ…ga tak\
e sprawne ręce opryszków czy-
hających na zasobność jego portfela i ewentualnie zagraniczny paszport.
(Podobieństwo między pannami na wydaniu a opryszkami jest bardzo powierzchowne
- otó\
bandyci i kieszonkowcy sÄ…, paradoksalnie, du\
o bardziej uczciwi od panien, bo nie
próbują nas oszukiwać, \
e to co robią jest efektem miłości do nas, a nie miłości własnej.)
Przez wiele lat podró\
owałem metrem zupełnie bezpiecznie. Wyró\
niałem się z tłumu
i przyciągałem wzrok, ale było we mnie chyba coś takiego, co mówiło potencjalnym
grabie\
com: nie warto - golec.
Zostałem napadnięty jeden jedyny raz.
Wszystko zaczęło się klasycznie. Niepozornie wyglądający człowieczek ze złotym
wizerunkiem Ojca Z
więtego na szyi przystawił mi do brzucha nó\
myśliwski (doskonały do
wybebeszania flaków) i powiedział całkiem głośno i spokojnie:
- No, gringo, wyskakuj z portfela, bo ciÄ™ kujnÄ™.
Popatrzyłem na niego zaskoczony, oczywiście z góry (sięgał mi lekko powy\
ej Å‚okcia)
i chciałem parsknąć śmiechem, wydawało mi się, \
e to \
arty. Robić napad w wagonie pełnym
ludzi, bez \
adnej mo\
liwości ucieczki - po pierwsze pociąg jest w pełnym biegu, a po drugie,
nawet gdyby stał na stacji z otwartymi drzwiami, nie byłoby jak uciekać ze względu na
potworny ścisk wywołany godziną szczytu i lokalnym brakiem umiaru w rozmna\
aniu.
- Paradne - pomyślałem. W tym momencie nó\
myśliwski lekko ale stanowczo
przypomniał do czego jest zdolny.
Rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu sojuszników wśród współpasa\
erów.
Zupełnie bez sensu - wszędzie znajdowałem jedynie plecy osób bardzo zaabsorbowanych
ró\
nymi czynnościami. Ci, którzy mogli wzięli się za skupione czytanie wszystkiego co
popadnie. Cały wagon studiował, zgłębiał i pochłaniał ka\
dy dostępny kawałek zadrukowanej
powierzchni. Pojawiło się te\
grono osób podziwiających z wypiekami na twarzy krajobraz za
oknem. (W metrze! 20 metrów pod ziemią!!!). Kilku desperatów stojących zbyt daleko od
okien a tak\
e od ścian z ogłoszeniami zaczęło nagle z zapałem dyskutować między sobą o
dupie Maryni. Wyglądali jak starzy znajomi, choć dałbym głowę, \
e jeszcze 30 sekund
wcześniej byli sobie zupełnie obcy.
Zaobserwowałem jeszcze coś - dookoła mnie i mojego napastnika zrobił się luz!!!
Chyba jakieś czary. Całe dwa metry kwadratowe wolnej powierzchni w wagonie, do którego
na poprzedniej stacji nie udałoby się wepchnąć szpilki. Cud. Najwyraz
niej metro działa na
niektórych wyszczuplająco.
To, \
e kilkusetosobowy tłum z bezwzględnym okrucieństwem ignorował moją
sytuację daje się bardzo prosto wytłumaczyć: Ludzie naczytali się historii o napadach (dzięki
zapobiegliwości Dyrekcji Metra mogli je znalez
ć wszędzie) i teraz nikt nie chciał ryzykować,
\
e tak\
e zostanie dziabnięty, jeśli tylko stanie w mojej obronie.
Krótko mówiąc byłem sam na sam z konusem o długim no\
u.
- Nie rozumiesz co się do ciebie mówi, gringo? Portfel albo flaki! - Naciskał na mnie
coraz bardziej słowem i narzędziem pracy.
Pomyślałem, \
e nie mam wyjścia, \
e bez pieniędzy jakoś dam sobie radę, ale bez
flaków w \
ywocie mój los byłby marny, a \
ywot krótki. Kiszki skręciły mi się ze strachu,
kiedy sprawnym ruchem rzez
nika przeciął mi koszulę i zadrasnął skórę w okolicy piątego
\
ebra. Poczułem, \
e mi lepko i mokro od krwi. Niby nic wielkiego - ot małe draśnięcie, ale
jak potÄ™\
nie działa na wyobraz
niÄ™.
Wyraz
nie zdawał sobie z tego sprawę. Ju\
mnie miał w garści, skubany. Zacząłem
nawet sięgać do majtek, gdzie zawsze noszę trochę grosza na czarną godzinę. Jednak w
ostatniej minucie przyszło olśnienie.
Nagle w mojej głowie rozległ się mocny głos nakazujący natychmiastowe zabranie rąk
z okolic rozporka i pozostawienie pieniędzy tam, gdzie były zaszyte.
Następnie głos za\
yczył sobie, bym wypowiedział pewną sekwencję słowną. Nie
miałem pojęcia co ona oznacza. Do dziś zresztą poznałem znaczenie tylko niektórych
wyrazów - nie ma ich w większości słowników, a \
aden z moich znajomych Meksykanów nie
ma dość śmiałości \
eby mi dokładnie wytłumaczyć co wtedy mówiłem. Była to jednak bez
wątpienia najbardziej wulgarna wiązanka, jaką kiedykolwiek wypowiedziano w języku
Gervantesa.
- Vete cabrón! No me sale de los cojones verte mas por aqui. Vete chingar a su madre.
Pendejo flojo y roto! Coño! Hijo deputa! Mierda de maricon!...
(Było tego trochę więcej, ale nie mam zamiaru ryzykować zatrzymania tej ksią\
ki ze
względu na niecenzuralny język. I tak gwarantuję, \
e wydeklamowanie jedynie tego, co tu
napisano zapewni Państwu pełnię podziwu i szacunku w ka\
dej knajpie portowej od
PrzylÄ…dka Horn po Rio Bravo.)
Cały tekst, zło\
ony dokładnie z 44 słów, wypowiedziałem jednym tchem, głośno i
wyraz
nie. (Nawet trochę za głośno... (Prawdę rzekłszy końcówkę wykrzyczałem na cały
wagon. (Ze strachu.)))
Napastnik pobladł. Następnie odrobinę cofnął no\
ysko. Spodziewałem się, \
e bierze
zamach, by głębiej dz
gnąć.
Zmartwiałem.
Nó\
został jednak bardzo sprawnym ruchem ukryty w rękawie, a bandyta chwycił
mnie oburącz za policzki. Pomyślałem wtedy, \
e zdecydował się rozwalić mi głowę własnym
czołem albo trzasnąć nią o kolano. Ku mojemu zaskoczeniu uśmiechnął się szeroko pokazując
wszystkie sześć zębów w kolorze wskazującym na uzale\
nienie od nikotyny. [ Pobierz całość w formacie PDF ]