[ Pobierz całość w formacie PDF ]

to? - zapytała, kiedy tę gałązkę podniósł do góry i przez chwilę trzymał nad jej
głową.
- Najprawdziwsza jemioła, a nie jakieś plastykowe brzydactwo.
Zauważyła wesołe iskierki w jego oczach, a może to było coś więcej? Nie
zdążyła jednak odpowiedzieć sobie na to pytanie, ponieważ nagle jego wargi
dotknęły jej ust i zamknęła oczy. Mocno przywarła do niego, jakby jej ciało
szukało oparcia, które tylko on może jej dać.
Wypuścił z ręki gałązkę i wziął ją w ramiona, przyciągając do siebie tak
blisko, jak tylko to było możliwe. Pożądanie, którego nic nie było w stanie
powstrzymać, wypełniło ich ciała. Czy Jody czuła się tak samo? Nagle Emma
uświadomiła sobie, gdzie jest i kogo z takim zapamiętaniem całuje. Przecież ona
i Patrick są jedynie przyjaciółmi! I chociaż w jego objęciach było tak cudownie,
a pocałunki, którymi obsypywał jej twarz i szyję, takie fascynujące, muszą z
tym skończyć! Natychmiast!
Potrzebowała jednak kilku minut, zanim znalazła w sobie tyle siły czy też
woli, aby to szaleństwo powstrzymać. Oparła dłonie na piersiach Patricka,
delikatnie, tak żeby jego ramiona pozostały tam, gdzie były, ale jednocześnie,
by mogła spojrzeć mu w oczy.
- To jemiołowy pocałunek? - zapytała cicho. Usta zadrżały mu w
uśmiechu.
- I wcale nie plastykowy, prawda? - mruknął.
- Och, Patrick, ja nie jestem w tym dobra - szepnęła.
- Byłaś wspaniała - zaprotestował. - Prawie dziesiątka.
- Prawie? - Uśmiechnęła się leciutko, ale w sercu poczuła nagły chłód.
- Prawie, prawie. Ale możemy spróbować znowu, żeby to poprawić, jeśli
oczywiście masz ochotę.
Jeszcze bardziej się od niego odsunęła.
- 54 -
S
R
- Miałam na myśli flirtowanie. W tym rzeczywiście nie jestem dobra. I w
tych wszystkich męsko-damskich układach, które tak lubisz.
Zmarszczka, która jakoś nie pasowała do czapki Z
więtego Mikołaja,
przecięła jego czoło.
- A skąd ty możesz wiedzieć, jakie układy lubię? - zapytał cicho.
- Och, Patrick! Miałam okazję poznać tyle twoich  przyjaciółek"!
Wszystko jedno, co było pretekstem: suknia na bal dla twojej małej australijskiej
koleżanki, modelowanie włosów, kupno butów czy wizyta u dentysty. Zawsze
zjawiała się jakaś kobieta, która rzucała się w twoje ramiona z okrzykiem:
 Patrick, kochany", a ty obcałowywałeś się wtedy z nią przez kilka minut w
najbardziej żenujący sposób.
Obrzucił ją ostrym spojrzeniem.
- Ja się nie obcałowywuję! - zauważył zgryz
liwie. - A te twoje wszystkie
pretensje wyglądają na zwykłą niewdzięczność.
Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zabrnęła zbyt daleko, ale kiedy
ujrzała wesołe iskierki w jego oczach, odetchnęła z wyraz
ną ulgą.
- W porządku. Byłam ci rzeczywiście wdzięczna za pomoc - oznajmiła. -
Chociaż, popychając mnie w ramiona Petera, posunąłeś się za daleko. Musisz
poza tym przyznać, że gdziekolwiek jesteś, ciągną za tobą sznury kobiet, i że
one cię obcałowywują, nawet jeśli ty tego nie robisz. - Uśmiechnęła się do niego
wesoło. - Być może jesteś zupełnie niewinny, chociaż mam co do tego duże
wątpliwości!
- Czy to moje obcałowywanie ci przeszkadza? - zapytał, ściskając ją za
ręce.
To uścisk przyjaciela, powiedziała sobie Emma, starając się uspokoić
bicie serca.
- Absolutnie nie - zapewniła go.
Nie przeszkadzało od pierwszej chwili, kiedy go spotkała i kiedy przejął
kontrolę nad jej życiem, decydując, co jest dla niej najlepsze.
- 55 -
S
R
- Wobec tego w czym problem? - zapytał, mocniej ściskając jej dłonie i
sprawiając, że krew szybciej zaczęła krążyć w jej żyłach. Cóż mogła mu
odpowiedzieć, jeśli sama tej odpowiedzi nie znała, jeśli fala gorąca mąciła jej
myśli, a jedyna rzecz, której w tej chwili pragnęła, to żeby ją znowu pocałował.
Jednak musi mu odpowiedzieć! Cokolwiek!
- Ja się nie nadaję do krótkotrwałych związków - wymamrotała, po czym
z dezaprobatą pokręciła głową. Nie mogła powiedzieć nic bardziej głupiego!
Widziała, jak jego brwi powoli unoszą się do góry, a w oczach pojawia
rozbawienie.
- Oczywiście, że nie! - odrzekł poważnie. - Przecież ty i Peter
zaręczyliście się dopiero po dwóch miesiącach znajomości, a rozstaliście się po
następnych pięciu czy sześciu tygodniach!
- Ale to była twoja wina, nie moja!
Uwolniła dłonie z jego uścisku, kiedy przypomniała sobie wszystkie
gorzkie słowa, które od tak dawna miała ochotę mu powiedzieć. On zaś
wyciągnął ręce w geście poddania i śmiejąc się, odparł:
- No wiesz! Przecież mnie tu nawet wtedy nie było!
- To prawda. Jednak popchnąłeś nas ku sobie, a potem bez przerwy
powtarzałeś, że jesteśmy wprost dla siebie stworzeni. Biedny Peter i ja zupełnie
zgłupieliśmy. Jesteś wstrętnym manipulatorem, Patrick. Uwielbiasz
obserwować, jak ludzie tańczą jak marionetki, do których sam przyczepiasz
sznurki.
- A kiedy wyjechałem, przestaliście tańczyć? - zapytał.
- Niezupełnie! - odparła po chwili kłopotliwego milczenia. - Myślę, że
mogliśmy być ze sobą. Peter to dobry kompan i wiele nas łączyło, ale...
Nie ponaglał jej. Sądząc po rumieńcach, które zabarwiły jej policzki, nie
chciała o tym mówić. Być może są to sprawy zbyt dla niej intymne. Nagle
poczuł, że jego twarz również płonie. Zastanawiał się, dlaczego na myśl o
zażyłości, która łączyła tych dwoje, ogarnęła go złość.
- 56 -
S
R
A może to podniecenie, a nie złość? Zamiast szukać odpowiedzi,
przyciągnął Emmę do siebie, pochylił głowę i dotknął jej warg, pragnąc się
przekonać, jaka będzie jej reakcja. Czy tak samo żarliwa i płomienna jak
poprzednio?
Jej ciało mocno do niego przywarło. Tulił ją do siebie, całując z coraz
większym pożądaniem. Jej język dotykał go i pieścił z upajającą
intensywnością, a płomień namiętności, rozpalając ciało, odbierał zdolność
myślenia. Tym razem jednak to on się od niej oderwał. Podniósł głowę, aby
nabrać powietrza i otworzywszy oczy, nieprzytomnie patrzył na zaczerwienioną
twarz i lekko obrzmiałe usta Emmy.
- Czy to też nazwiesz obcałowywaniem? - przekomarzał się z nią, chcąc
ukryć zmieszanie.
- Nie. Raczej pocałunkiem pod jemiołą - odrzekła z powagą. Jej piersi
gwałtownie wznosiły się i opadały, aż w końcu oddech wrócił do normy. - A co
z kawą i rozmową o Wilsonach?
- Ten plan z góry był skazany na porażkę. Konkurując z tobą, Emmo,
nawet archanioł nie miałby szans - dodał, nie mogąc się nadziwić, że dopiero
teraz to odkrył. Popychając Emmę w ramiona Petera, musiał być chyba szalony!
Nagle coś sobie przypomniał: - Co właściwie się między wami wydarzyło? -
zapytał, nie wypuszczając jej z objęć.
Poczuł, jak nagle zesztywniała i odsunęła się od niego. Nie miał
wątpliwości, że tym razem rumieńce na jej twarzy wywołał gniew, a nie
namiętność.
- Powiem ci, chociaż to na pewno nie twoja sprawa - zawołała z furią. -
Otóż obydwoje doszliśmy do wniosku, że nie pasujemy do siebie. To wszystko.
Nie oglądając się za siebie, ruszyła w stronę drzwi i po chwili zamknęła je
za sobą nieco głośniej niż zwykle. Czy była zła na niego, czy też raczej na
siebie, ponieważ odpowiedziała na jego pocałunki? Patrick pokręcił głową i
siadając w fotelu, ciężko westchnął.
- 57 -
S
R
Dobrze, on jest zmęczony po podróży i do tego niewyspany, a ty? -
zapytała Emma sama siebie, wchodząc sztywnym krokiem do sali. Wcisnęła
głębiej czapkę Mikołaja, chowając pod nią niesforne kosmyki. Wciąż starała się
pozbierać myśli. Nie mogła jednak znalez
ć powodu, dla którego obecność
Patricka, nie mówiąc już o pocałunkach, wywoływały w jej głowie taki zamęt.
- Wszystko w porządku - poinformowała ją Sandra. - Zaglądałam do Jody. [ Pobierz całość w formacie PDF ]